|
Η Βενετία, όχι η πόλη
μα μια κυρία, που την ξέραν όλοι
τη λέγαν Τούλα, την κοροϊδεύαν,
στη Σαλονίκη που δε τη παντρεύαν
Η βενετία είχε μια αγάπη
μια ιστορία, που δε βγήκε κάτι
και από τότε έμεινε μόνη
την κοροϊδεύουν πιο πολύ ακόμη
Στη Σαλονική ζούσε η Τούλα
δεν τη χαρήκαμε ποτέ νυφούλα
ήταν παρθένα και με τον Άκη
ποτέ δεν μπήκε το νερό στ’ αυλάκι
Η Βενετία, όχι η πόλη
δική μου θεία, που την ξέραν όλοι
τη λέγαν Τούλα και την πειράζαν
που ήταν παρθένα αχ πως διασκεδάζαν
Μα μία μέρα είπε η Τούλα
δεν είναι αργά ποτέ για τη ζωούλα
και στα ογδόντα λεέι στο Διονύση
μήπως μπορεί αυτός να τη γαμήσει
|
I Oenetía, óchi i póli
ma mia kiría, pu tin kséran óli
ti légan Tula, tin koroidevan,
sti Saloníki pu de ti pantrevan
I venetía iche mia agápi
mia istoría, pu de vgíke káti
ke apó tóte émine móni
tin koroidevun pio polí akómi
Sti Salonikí zuse i Tula
den ti charíkame poté nifula
ítan parthéna ke me ton Άki
poté den bíke to neró st’ avláki
I Oenetía, óchi i póli
dikí mu thia, pu tin kséran óli
ti légan Tula ke tin pirázan
pu ítan parthéna ach pos diaskedázan
Ma mía méra ipe i Tula
den ine argá poté gia ti zoula
ke sta ogdónta leéi sto Dionísi
mípos bori aftós na ti gamísi
|
