Το χέρι μου κρατάει
και στους δρόμους βαδίζουμε μες στη βροχή.
Γελάει και με κοιτάει,
μ’ ένα ήρεμο βλέμμα απλά με ρωτάει
τι σημαίνουν όλα αυτά σ’ αυτή την αγορά,
αυτός ο κόσμος τι ζητά, τι συλλογιέται.
Φεύγει κι έρχεται ξανά,
μα τι τον τυραννά;
Σαν φτάνει, το ξεχνά
και πια δεν το θυμιέται.
Άννα, μη με ρωτάς,
Άννα, μη με ρωτάς.
Αυτός ο κόσμος που τελειώνει
και πού έχει αρχή;
Άννα, μη με ρωτάς, μωρό μου,
μέσα στη βροχή.
Που πάνε οι καλοί, που φεύγουν
και που οι κακοί;
Άννα, η αγάπη μας, νομίζω,
πρέπει να σ’ αρκεί.
Άννα, μη με ρωτάς,
Άννα, μη με ρωτάς.
|
To chéri mu kratái
ke stus drómus vadízume mes sti vrochí.
Gelái ke me kitái,
m’ éna íremo vlémma aplá me rotái
ti simenun óla aftá s’ aftí tin agorá,
aftós o kósmos ti zitá, ti sillogiéte.
Fevgi ki érchete ksaná,
ma ti ton tiranná;
San ftáni, to ksechná
ke pia den to thimiéte.
Άnna, mi me rotás,
Άnna, mi me rotás.
Aftós o kósmos pu telióni
ke pu échi archí;
Άnna, mi me rotás, moró mu,
mésa sti vrochí.
Pu páne i kali, pu fevgun
ke pu i kaki;
Άnna, i agápi mas, nomízo,
prépi na s’ arki.
Άnna, mi me rotás,
Άnna, mi me rotás.
|