|
Όλο μιλάω για γραμμές επίπεδα και πέτρες
Για να μην τύχει και προσέξεις
Πόσο διστάζω να σε αγγίξω
Σαν τον κατάδικο που στέκει μες στη νύχτα
Διστάζοντας να βάλει το απολυτήριο στη τσέπη
Γιατί το ξέρει
Πως τόσο φως δε θα το αντέξει
Είχα πάντα έτοιμο
Ένα μικρό μπουκάλι που ’ριχνα στη θάλασσα
Βόρειο πλάτος αλλάζει κάθε μέρα
Μεσημβρινός αλλάξει κάθε νύχτα
Στίγμα οι χειροπέδες μου
Δεν το ’ριξα ποτέ
Φαίνεται πως πάντοτε υπήρχε
Όσο υπάρχεις
Ταξιδεύω
Θα σε βρω
Όπου πατάς
Πέφτουν πράσινα φύλλα
Ίσως και να ’ναι πρόφαση
Όπως προφασίζουμε τα φύλλα
Κι έχω κατά νου μου το νερό
Όπως μιλάω για γεράνια
Και βλέπω εκεί που αγγίξανε
Τα χείλη σου το φως
Τις νύχτες σκάβαμε κρυφά
Μια υπόγεια σήραγγα
Μ’ένα σουγιά μ’ ένα πιρούνι με τα νύχια
Σκάβαμε τις πέτρες
Ξέροντας πως θα φτάσουμε το πολύ ως τη θάλασσα
Κι όμως μας ήταν ανάγκη
να βλέπουμε τα χέρια μας να ζούνε
μου ήτανε ανάγκη
να βλέπω πως κοντεύω πόντο – πόντο
να σε φτάσω
|
Όlo miláo gia grammés epípeda ke pétres
Gia na min tíchi ke proséksis
Póso distázo na se angikso
San ton katádiko pu stéki mes sti níchta
Distázontas na váli to apolitírio sti tsépi
Giatí to kséri
Pos tóso fos de tha to antéksi
Icha pánta étimo
Έna mikró bukáli pu ’richna sti thálassa
Oório plátos allázi káthe méra
Mesimvrinós alláksi káthe níchta
Stígma i chiropédes mu
Den to ’riksa poté
Fenete pos pántote ipírche
Όso ipárchis
Taksidevo
Tha se vro
Όpu patás
Péftun prásina fílla
Ίsos ke na ’ne prófasi
Όpos profasízume ta fílla
Ki écho katá nu mu to neró
Όpos miláo gia geránia
Ke vlépo eki pu angiksane
Ta chili su to fos
Tis níchtes skávame krifá
Mia ipógia síranga
M’éna sugiá m’ éna piruni me ta níchia
Skávame tis pétres
Ksérontas pos tha ftásume to polí os ti thálassa
Ki ómos mas ítan anágki
na vlépume ta chéria mas na zune
mu ítane anágki
na vlépo pos kontevo pónto – pónto
na se ftáso
|
