Σούρουπο φτάνω στην Αντέλμα με πλοίο μακρινό
κι ο ναύτης στην ταβέρνα
θυμίζει έναν αδελφό που χάθηκε μόνος,
γνωστοί απ’ το στρατό
Πιο κάτω τρέχει ένα κορίτσι πως μοιάζει στη Ζωή! που
Απ’ έρωτα είχε φύγει για πάντα ένα πρωί
Σούρουπο φτάνω στην Αντέλμα, την πόλη των νεκρών
Στους δρόμους πρόσωπα κοιτάζω και φαίνονται γνωστά
Ο δάσκαλος της έκτης μ’ ελάχιστα μαλλιά
φιλάει την κυρα Σοφία ξανά
Όλοι με ξέρουν στην Αντέλμα. Με σφίγγουν, μου γελούν
Τα παγωμένα χέρια τους με πνίγουν, μ’ αγαπούν
Σούρουπο τρέχω στην Αντέλμα, την πόλη των νεκρών
Σκέφτομαι τώρα στην Αντέλμα πως είναι πια πολλοί
οι φίλοι που `χω χάσει και λίγοι οι ζωντανοί
Τα χρόνια περνούν
κι όλοι μόνοι τους φεύγουν
Ίσως να χάνω το μυαλό μου ή πέθανα κι εγώ
Μα το `χω για καημό μου εσένανε να δω
Σούρουπο ψάχνω στην Αντέλμα, την πόλη των νεκρών
|
Surupo ftáno stin Antélma me plio makrinó
ki o naftis stin tavérna
thimízi énan adelfó pu cháthike mónos,
gnosti ap’ to strató
Pio káto tréchi éna korítsi pos miázi sti Zoí! pu
Ap’ érota iche fígi gia pánta éna pri
Surupo ftáno stin Antélma, tin póli ton nekrón
Stus drómus prósopa kitázo ke fenonte gnostá
O dáskalos tis éktis m’ eláchista malliá
filái tin kira Sofía ksaná
Όli me ksérun stin Antélma. Me sfíngun, mu gelun
Ta pagoména chéria tus me pnígun, m’ agapun
Surupo trécho stin Antélma, tin póli ton nekrón
Skéftome tóra stin Antélma pos ine pia polli
i fíli pu `cho chási ke lígi i zontani
Ta chrónia pernun
ki óli móni tus fevgun
Ίsos na cháno to mialó mu í péthana ki egó
Ma to `cho gia kaimó mu esénane na do
Surupo psáchno stin Antélma, tin póli ton nekrón
|