Ήτανε το όνειρο που έγινε αλήθεια,
κι εγώ το τίποτα, μια απλή συνήθεια,
τώρα προδόθηκες κι έρχεσαι σε μένα,
με μάτια κόκκινα, χείλη σφιγμένα,
κρίμα για σένα..
Μίλα μου γι’ αυτόν λιγάκι
που `χει κάψει τα όνειρά σου
ένα τόσο δα ανθρωπάκι
ήτανε ο ήρωάς σου
και γι’ αυτό είμαστε χώρια
για φαντάσου.
Ήταν τα πάντα σου, το άλλο το μισό σου
κι εγώ το λάθος σου το χθεσινό σου,
μόλις σε πλήγωσε κι έφυγε με άλλη,
σε μένα γύρισες σε μαύρο χάλι,
κρίμα και πάλι.
Μίλα μου γι’ αυτόν λιγάκι
που `χει κάψει τα όνειρά σου
ένα τόσο δα ανθρωπάκι
ήτανε ο ήρωάς σου
και γι’ αυτό είμαστε χώρια
για φαντάσου.
|
Ήtane to óniro pu égine alíthia,
ki egó to típota, mia aplí siníthia,
tóra prodóthikes ki érchese se ména,
me mátia kókkina, chili sfigména,
kríma gia séna..
Míla mu gi’ aftón ligáki
pu `chi kápsi ta ónirá su
éna tóso da anthropáki
ítane o íroás su
ke gi’ aftó imaste chória
gia fantásu.
Ήtan ta pánta su, to állo to misó su
ki egó to láthos su to chthesinó su,
mólis se plígose ki éfige me álli,
se ména girises se mavro cháli,
kríma ke páli.
Míla mu gi’ aftón ligáki
pu `chi kápsi ta ónirá su
éna tóso da anthropáki
ítane o íroás su
ke gi’ aftó imaste chória
gia fantásu.
|