Την μοναξιά σου είδα και φοβήθηκα
στο βλέμμα σου το σκοτεινό θυμήθηκα
την περασμένη μου ζωή
πόσο με τρόμαξες
Κι ένα πρωί το άγγιγμα σου
ήρθε σαν ξύπνημα
μα μέχρι να νυχτώσει
είχε γίνει δίλημμα
της μετρημένης μου ζωής
Πόσο με τρόμαξες
Μες του κορμιού μου
την τρελή την εγκατάλειψη
είδα το έργο της ζωής μου
σ’ επανάληψη
Κι είπα να τρέξω να κρυφτώ
και τώρα που αρχίζει
η αντίστροφη μέτρηση
αρχίζω να μετράω εγώ
και φύγε πρώτα εσύ
πάρε και τη φωτιά μαζί
Να μην θυμάμαι πια
|
Tin monaksiá su ida ke fovíthika
sto vlémma su to skotinó thimíthika
tin perasméni mu zoí
póso me trómakses
Ki éna pri to ángigma su
írthe san ksípnima
ma méchri na nichtósi
iche gini dílimma
tis metriménis mu zoís
Póso me trómakses
Mes tu kormiu mu
tin trelí tin egkatálipsi
ida to érgo tis zoís mu
s’ epanálipsi
Ki ipa na trékso na kriftó
ke tóra pu archízi
i antístrofi métrisi
archízo na metráo egó
ke fíge próta esí
páre ke ti fotiá mazí
Na min thimáme pia
|