Κοίτα τι έχω πάθει
Κάθομαι και κλαίω…
Να, που ο πόνος γράφει
μέσα μου καιρό
κι επιτέλους, κλαίω…
Κοίτα που έχω μάθει
μόνο εγώ να φταίω
κι όλα της τα λάθη
να τα συγχωρώ
Τι έχω πάθει… Κλαίω!
Άντρας που δεν έκλαψε μέσα στην αγάπη
κατά βάθος, έμεινε, άνθρωπος μισός
Μόνο αυτός που μέτρησε τον καημό με δάκρυ
Μόνο αυτός που ξέχασε τι είν’ εγωισμός
άξιζε για αγάπη
Πριν να τη γνωρίσω
πίστευα πως ζούσα
μα ούτε να δακρύσω
είχα τον καιρό
τότε δεν μπορούσα
|
Kita ti écho páthi
Káthome ke kleo…
Na, pu o pónos gráfi
mésa mu keró
ki epitélus, kleo…
Kita pu écho máthi
móno egó na fteo
ki óla tis ta láthi
na ta sigchoró
Ti écho páthi… Kleo!
Άntras pu den éklapse mésa stin agápi
katá váthos, émine, ánthropos misós
Móno aftós pu métrise ton kaimó me dákri
Móno aftós pu kséchase ti in’ egismós
áksize gia agápi
Prin na ti gnoríso
písteva pos zusa
ma ute na dakríso
icha ton keró
tóte den borusa
|