Να ήμασταν βαγόνια σ’ άλλο τρένο
να μη σε δω ποτέ ξανά μπροστά μου
να μέτραγα σωστά τα βήματά μου
να πέρναγες ξυστά και να μην τρέμω
Άμα έμπαινε έτσι απλά μια τελεία
όλα θα ‘χανε σωθεί
Να έφευγα για πάντα στο Παρίσι
να μην έπεφτα πάνω σου τυχαία
να μην ήσουν η μόνη προκυμαία
που θέλω το ταξίδι μου να κλείσει
Μια κλασσική, τυπική,
άκακη τελεία
Σαν αλλαγή, σα σιωπή,
σαν αυτοκτονία
Ίδιο το τρένο,
ίδια η πορεία
είναι άλλο η πράξη κι η θεωρία
Θα περνάω ξυστά δίπλα σου να τρέμεις
Τι στην Αθήνα,
τι στο Παρίσι;
Δεν ακρεί πια το πλήθος να μας χωρίσει
και στην άκρη της γης θα με πετυχαίνεις
Άμα έμπαινε έτσι απλά μια τελεία
όλα θα ‘χανε σωθεί
|
Na ímastan vagónia s’ állo tréno
na mi se do poté ksaná brostá mu
na métraga sostá ta vímatá mu
na pérnages ksistá ke na min trémo
Άma ébene étsi aplá mia telia
óla tha ‘chane sothi
Na éfevga gia pánta sto Parísi
na min épefta páno su tichea
na min ísun i móni prokimea
pu thélo to taksídi mu na klisi
Mia klassikí, tipikí,
ákaki telia
San allagí, sa siopí,
san aftoktonía
Ίdio to tréno,
ídia i poria
ine állo i práksi ki i theoría
Tha pernáo ksistá dípla su na trémis
Ti stin Athína,
ti sto Parísi;
Den akri pia to plíthos na mas chorísi
ke stin ákri tis gis tha me petichenis
Άma ébene étsi aplá mia telia
óla tha ‘chane sothi
|