Σαν ακροβάτης μιας αόρατης γραμμής
Νιώθω να πέφτω και δεν ξέρω τι να κάνω.
Πόσες κουβέντες και κουράγιο θα μου πεις;
Μέχρι που θα ’φτανες να μη με δεις να χάνω;
Απ’ τα χαλάσματα φωνάζουν οι σκιές
Και μες τα μάτια μας οι φόβοι τρεμοσβήνουν
Μου ψιθυρίζεις στο αυτί ότι με θες
Μου λες να φύγουμε όσα ακόμα μας αφήνουν.
Αν πρέπει κάτι να διαλέξω
Λίγο πριν φτάσω στη στροφή,
Θέλω να μείνω λίγο απ’ έξω
Να δω τον δρόμο απ’ την αρχή.
Ή μια ζωή μου με τραβάει στον ουρανό
Κι ή άλλη ίσια στα ερείπια με βγάζει
Έχω ένα αστέρι που μου δείχνει το σωστό
Και έναν δαίμονα που λέει να μη με νοιάζει
|
San akrovátis mias aóratis grammís
Niótho na péfto ke den kséro ti na káno.
Póses kuvéntes ke kurágio tha mu pis;
Méchri pu tha ’ftanes na mi me dis na cháno;
Ap’ ta chalásmata fonázun i skiés
Ke mes ta mátia mas i fóvi tremosvínun
Mu psithirízis sto aftí óti me thes
Mu les na fígume ósa akóma mas afínun.
An prépi káti na dialékso
Lígo prin ftáso sti strofí,
Thélo na mino lígo ap’ ékso
Na do ton drómo ap’ tin archí.
Ή mia zoí mu me travái ston uranó
Ki í álli ísia sta eripia me vgázi
Έcho éna astéri pu mu dichni to sostó
Ke énan demona pu léi na mi me niázi
|