|
Τούτον τον κόσμο μικρός τον ενόμιζα αλλιώς,
τούτον τον κόσμο μικρός τον φαντάστηκα αλλιώς.
Και συ που στο στόμα φέρνεις το τσιγάρο μ’ ηδονή
κάπως έτσι έχεις ζήσει μιαν ολόκληρη ζωή.
Και νομίζεις πως θ’ αλλάξει αν μ’ αυτήν συμβιβαστείς
ψευδαισθήσεις όμως θα ‘χεις, ψευδαισθήσεις θα γευτείς.
Γιατί αν έβλεπες για λίγο τι συμβαίνει γύρω μου,
θα πνιγόσουν απ’ το άγχος που γεννιέται μέσα μου.
Γέρος είμαι από τώρα που ‘μαι είκοσι τριών χρονών
κι εσύ ανάβεις άλλο ένα εις υγείαν των κουτών.
Κάτω ‘κει στ’ απέραντα, στ’ απέραντα χωράφια
που με τ’ άλογα έτρεχα σαν ήμουνα μικρός,
παραπίσω τράβαγα πακέτο τα όνειρά μου
κι από τότε ήθελα να γίνω γεωργός.
Άσπρες Χαίτες ήταν στον αέρα τα μαλλιά μου,
σαν άγρια εφύσαγε ο αέρας ο καυτός
κι είχα όλη εκείνη τη χαρά μου στην καρδιά μου
που τον κόσμο αλλιώς τον φανταζόμουνα μικρός.
Κάτω ‘κει στ’ απέραντα, στ’ απέραντα χωράφια
στη σκέψη μου θρονιάστηκες και έγινες κυρά.
Το δέρμα σου αγάπησα και την πνοή σου ακόμα
την ένοιωθα σαν ξάπλωνα στου ονείρου τη σκιά.
Τώρα όταν σε σκέφτομαι, της φαντασίας απάτη,
ξέρω πως δεν απέχεις, μα θα σε βρω εδώ κοντά.
Γιατί είδα κείνα που ‘μελλε το στόμα να στεγνώσουν,
ένοιωσα αυτά που κάναν την καρδιά μου ν’ αριθμεί.
Μια κιθάρα μίλησε στα δώδεκά μου χρόνια
και είπε αλήθειες που τις κρύβουν πάμψηλα βουνά.
Κέρδισα απ’ τον ήχο της μια καθαρή εικόνα,
εικόνα που ζωγράφοι δεν ζωγράφισαν ποτέ.
Στο τραγούδι μου τυχαία βρήκα ό,τι βρήκαν
στις εννιά θρησκείες οι προφήτες οι εννιά.
Κι από τότε που ‘νοιωσα της μουσικής τη γλώσσα,
διαρκώς μιλώ με τούτη, τη δική μου τη γενιά.
Μέρες με γκρίζο ουρανό και με κρύο, χωρίς ύπνο πολύ,
απόφαση σκούρα, μια κενότητα πλήρης με τάραξε εκεί
για να φύγω… για να φύγω…
Θυμάμαι όταν το φορτηγό τα πράγματά μου πήρε,
τις σκέψεις τις ρομαντικές εφόρτωνα μαζί.
Χωρίς να ξέρω πως αυτοί που πόλεις δυναστεύουν
θα τις πληγώσουν με το πιο μεγάλο τους καρφί.
Και έφτασα εδώ μ’ απέραντη αγάπη για τον κόσμο,
απέραντη σαν τα χωράφια που έζησα μικρός.
Μα κάθε μέρα που περνά, όσο την έχω ανάγκη,
τόσο μακριά με διώχνει και μαντήλι μου κουνά.
Αγάπη…. αγάπη….
Αργότερα, σε αίθουσες φτιαγμένες μόνο για χορό
ευρέθηκα να παίζω.
Με μια κιθάρα απ’ τις φτηνές και ρεπερτόριο διεθνές,
εμένα να προδίδω.
Μάγκες, προστάτες κι αδερφές στις παλιωμένες μου χορδές
το άχτι τους να βγάζουν,
Κι ο εφιάλτης μου ζεστός μ’ ακολουθεί σαν κυνηγός
μαζί του για να ζήσω.
Μάθημα που διδάχτηκα δε θέλησα να δώσω
κι έτσι ο εαυτός μου θα ‘ναι πάντα ανοιχτός.
Και η ψυχή μου απέραντο χωράφι και μεγάλο
που σπέρνει ο καθένας και μου παίρνει τον καρπό.
Όταν στρατιώτη με πήραν, μου μάθαν να ζω μοναχός.
Και με ασκήσεις σε λόφους μου δείξαν πως να ‘μαι σκληρός,
να αντέχω…
Αντέχω στην πείνα και ζω με τη δίψα, αντέχω παντού.
Η σκέψη μου όμως την ψυχή μου πληγώνει, με έλκος διαρκές την πεθαίνει,
την πεθαίνει…
Πόσες φορές πριν φτάσω εδώ δεν κάθισα να γράψω
λέξεις που, μα την πίστη μου, θ’ αλλάζαν το μυαλό.
Και τότε κάποιος έξυπνος του Τύπου και των Μέσων
μου ‘λεγε «αυτό είναι ποίηση, δεν είν’ εμπορικό».
Σ’ εκείνα τα απέραντα χωράφια αν είχε ζήσει,
αν τα’ χε δει έστω για λίγο ο έξυπνος αυτός,
θα ‘ξερε πως η ποίηση που δίνει εκεί η φύση
είναι κι ο μεγαλύτερος εμπορικός καρπός.
Βάρη που λυγίζουνε και γιγάντων πόδια δεν τα θέλω εγώ.
Άγχη κι αγωνίες, ψέματα, εικασίες, μακριά από ‘δω.
Τούτον τον κόσμο μικρός τον ενόμιζα αλλιώς,
τούτον τον κόσμο μικρός τον φαντάστηκα αλλιώς.
Σαν να δύει ο ήλιος είναι η πορεία τούτης της γιορτής,
ο αλκοολικός που απ’ το μεθύσι παίρνει άισθηση ζωής.
Θεοί, ένα τείχος να χτίσετε τώρα μπρος στις πόλεις,
απ’ τα χωράφια αν θα ’ρθουνε να πείτε πως αρρώστια τρώει τον κόσμο.
Και συ που στο στόμα φέρνεις το τσιγάρο μ’ ηδονή
κάπως έτσι έχεις ζήσει μιαν ολόκληρη ζωή.
Και νομίζεις πως θ’ αλλάξει αν μ’ αυτήν συμβιβαστείς
ψευδαισθήσεις όμως θα ‘χεις, ψευδαισθήσεις θα γευτείς.
Γιατί αν έβλεπες για λίγο τι συμβαίνει γύρω μου,
θα πνιγόσουν απ’ το άγχος που γεννιέται μέσα μου.
Γέρος είμαι από τώρα που ‘μαι είκοσι τριών χρονών
και συ ανάβεις άλλο ένα εις υγείαν των κουτών.
Μη ρωτάς λοιπόν για που πηγαίνω, μη ρωτάς για που τραβώ.
Ρώτα μόνο αν αφήνω κάτι από εμένα εδώ.
Στο δωμάτιό μου θα ‘βρεις δέκα τρία ποίηματα,
όλα λεν’ για την αγάπη, όμως νόημα τίποτα.
Τούτη η πάλη λέει σ’ άλλον ότι είναι ζωντανός,
μα σε μένανε θυμίζει πώς γεννιέται ο νεκρός.
Μόνος ήμουνα και θα ‘μαι, μόνος έζησα και ζω.
Κι αν τις νύχτες δεν κοιμάμαι είναι γιατί μένω εδώ
|
Tuton ton kósmo mikrós ton enómiza alliós,
tuton ton kósmo mikrós ton fantástika alliós.
Ke si pu sto stóma férnis to tsigáro m’ idoní
kápos étsi échis zísi mian olókliri zoí.
Ke nomízis pos th’ alláksi an m’ aftín simvivastis
psevdesthísis ómos tha ‘chis, psevdesthísis tha geftis.
Giatí an évlepes gia lígo ti simveni giro mu,
tha pnigósun ap’ to ágchos pu genniéte mésa mu.
Geros ime apó tóra pu ‘me ikosi trión chronón
ki esí anávis állo éna is igian ton kutón.
Káto ‘ki st’ apéranta, st’ apéranta choráfia
pu me t’ áloga étrecha san ímuna mikrós,
parapíso trávaga pakéto ta ónirá mu
ki apó tóte íthela na gino georgós.
Άspres Chetes ítan ston aéra ta malliá mu,
san ágria efísage o aéras o kaftós
ki icha óli ekini ti chará mu stin kardiá mu
pu ton kósmo alliós ton fantazómuna mikrós.
Káto ‘ki st’ apéranta, st’ apéranta choráfia
sti sképsi mu throniástikes ke égines kirá.
To dérma su agápisa ke tin pnoí su akóma
tin éniotha san ksáplona stu oniru ti skiá.
Tóra ótan se skéftome, tis fantasías apáti,
kséro pos den apéchis, ma tha se vro edó kontá.
Giatí ida kina pu ‘melle to stóma na stegnósun,
éniosa aftá pu kánan tin kardiá mu n’ arithmi.
Mia kithára mílise sta dódeká mu chrónia
ke ipe alíthies pu tis krívun pámpsila vuná.
Kérdisa ap’ ton ícho tis mia katharí ikóna,
ikóna pu zográfi den zográfisan poté.
Sto tragudi mu tichea vríka ó,ti vríkan
stis enniá thriskies i profítes i enniá.
Ki apó tóte pu ‘niosa tis musikís ti glóssa,
diarkós miló me tuti, ti dikí mu ti geniá.
Méres me gkrízo uranó ke me krío, chorís ípno polí,
apófasi skura, mia kenótita plíris me tárakse eki
gia na fígo… gia na fígo…
Thimáme ótan to fortigó ta prágmatá mu píre,
tis sképsis tis romantikés efórtona mazí.
Chorís na kséro pos afti pu pólis dinastevun
tha tis pligósun me to pio megálo tus karfí.
Ke éftasa edó m’ apéranti agápi gia ton kósmo,
apéranti san ta choráfia pu ézisa mikrós.
Ma káthe méra pu perná, óso tin écho anágki,
tóso makriá me dióchni ke mantíli mu kuná.
Agápi…. agápi….
Argótera, se ethuses ftiagménes móno gia choró
evréthika na pezo.
Me mia kithára ap’ tis ftinés ke repertório diethnés,
eména na prodído.
Mágkes, prostátes ki aderfés stis palioménes mu chordés
to áchti tus na vgázun,
Ki o efiáltis mu zestós m’ akoluthi san kinigós
mazí tu gia na zíso.
Máthima pu didáchtika de thélisa na dóso
ki étsi o eaftós mu tha ‘ne pánta anichtós.
Ke i psichí mu apéranto choráfi ke megálo
pu spérni o kathénas ke mu perni ton karpó.
Όtan stratióti me píran, mu máthan na zo monachós.
Ke me askísis se lófus mu diksan pos na ‘me sklirós,
na antécho…
Antécho stin pina ke zo me ti dípsa, antécho pantu.
I sképsi mu ómos tin psichí mu pligóni, me élkos diarkés tin petheni,
tin petheni…
Póses forés prin ftáso edó den káthisa na grápso
léksis pu, ma tin písti mu, th’ allázan to mialó.
Ke tóte kápios éksipnos tu Típu ke ton Méson
mu ‘lege «aftó ine piisi, den in’ eborikó».
S’ ekina ta apéranta choráfia an iche zísi,
an ta’ che di ésto gia lígo o éksipnos aftós,
tha ‘ksere pos i piisi pu díni eki i físi
ine ki o megalíteros eborikós karpós.
Oári pu ligizune ke gigánton pódia den ta thélo egó.
Άgchi ki agoníes, psémata, ikasíes, makriá apó ‘do.
Tuton ton kósmo mikrós ton enómiza alliós,
tuton ton kósmo mikrós ton fantástika alliós.
San na díi o ílios ine i poria tutis tis giortís,
o alkoolikós pu ap’ to methísi perni áisthisi zoís.
Thei, éna tichos na chtísete tóra bros stis pólis,
ap’ ta choráfia an tha ’rthune na pite pos arróstia trói ton kósmo.
Ke si pu sto stóma férnis to tsigáro m’ idoní
kápos étsi échis zísi mian olókliri zoí.
Ke nomízis pos th’ alláksi an m’ aftín simvivastis
psevdesthísis ómos tha ‘chis, psevdesthísis tha geftis.
Giatí an évlepes gia lígo ti simveni giro mu,
tha pnigósun ap’ to ágchos pu genniéte mésa mu.
Geros ime apó tóra pu ‘me ikosi trión chronón
ke si anávis állo éna is igian ton kutón.
Mi rotás lipón gia pu pigeno, mi rotás gia pu travó.
Róta móno an afíno káti apó eména edó.
Sto domátió mu tha ‘vris déka tría piimata,
óla len’ gia tin agápi, ómos nóima típota.
Tuti i páli léi s’ állon óti ine zontanós,
ma se ménane thimízi pós genniéte o nekrós.
Mónos ímuna ke tha ‘me, mónos ézisa ke zo.
Ki an tis níchtes den kimáme ine giatí méno edó
|
