Απλά πράγματα. Και τ’ άλλα,
τα κρυμμένα, πως τα λες;
Πως οι ώρες σου μια στάλα
θα κυλήσουν πιο απλές;
Απλά πράγματα. Χτυπάνε
των αλόγων οι οπλές
τα μεσάνυχτα και πάνε,
με παράτες και απειλές,
Του πλανόδιου θιάσου
οι σκιές και του πολέμου,
κι όλο με καλεί κοντά σου
μια μπαλάντα του ανέμου.
Σφίξου πάνω μου, κοιμήσου,
κι άσε να `ρθουν οι αιώνες,
μίλησα με το κορμί σου
και με πήραν οι χειμώνες.
Ώστε πέρασαν τα χρόνια;
Μη ρωτάς μήτε να κλαις
για τ’ αλλοτινά τα χιόνια.
Απλά πράγματα, να λες.
|
Aplá prágmata. Ke t’ álla,
ta krimména, pos ta les;
Pos i óres su mia stála
tha kilísun pio aplés;
Aplá prágmata. Chtipáne
ton alógon i oplés
ta mesánichta ke páne,
me parátes ke apilés,
Tu planódiu thiásu
i skiés ke tu polému,
ki ólo me kali kontá su
mia balánta tu anému.
Sfíksu páno mu, kimísu,
ki áse na `rthun i eónes,
mílisa me to kormí su
ke me píran i chimónes.
Ώste pérasan ta chrónia;
Mi rotás míte na kles
gia t’ allotiná ta chiónia.
Aplá prágmata, na les.
|