Στον καναπέ εσύ κι εγώ στα όνειρά μου
δυο δρόμοι χωριστοί ανοίγονται μπροστά μου
ραγίζει το γυαλί κι όπου να ’ναι σπάει
το λέει η σιωπή, το λέει και πονάει
Απλά υπάρχουμε όμως δε ζούμε
απ’ την αλήθεια δυστυχώς πως να κρυφτούμε
απλά υπάρχουμε και τίποτα άλλο
αν είναι αγάπη αυτό που ζούμε αμφιβάλλω
Στον κόσμο σου κι εγώ σε έναν άλλον
δυο άγνωστοι γνωστοί στο ίδιο περιβάλλον
τα λόγια περιττά στα χείλη μας που καίνε
τα μάτια μας κι αυτά δακρύζουνε και λένε
Απλά υπάρχουμε όμως δε ζούμε
απ’ την αλήθεια δυστυχώς πως να κρυφτούμε
απλά υπάρχουμε και τίποτα άλλο
αν είναι αγάπη αυτό που ζούμε αμφιβάλλω
|
Ston kanapé esí ki egó sta ónirá mu
dio drómi choristi anigonte brostá mu
ragizi to gialí ki ópu na ’ne spái
to léi i siopí, to léi ke ponái
Aplá ipárchume ómos de zume
ap’ tin alíthia distichós pos na kriftume
aplá ipárchume ke típota állo
an ine agápi aftó pu zume amfivállo
Ston kósmo su ki egó se énan állon
dio ágnosti gnosti sto ídio perivállon
ta lógia perittá sta chili mas pu kene
ta mátia mas ki aftá dakrízune ke léne
Aplá ipárchume ómos de zume
ap’ tin alíthia distichós pos na kriftume
aplá ipárchume ke típota állo
an ine agápi aftó pu zume amfivállo
|