Έτσι όπως φεύγουν τα πουλιά,
όπως τα καράβια
ξεμακραίνουν αργά μες στο χρόνο,
σ’ έβλεπα να φεύγεις μια βραδιά
κι όλα έμειναν άδεια
κι έχω μείνει να ζω τόσο χρόνο.
Κι από τότε δεν μπορώ να δω τη θάλασσα
κι από τότε δεν μπορώ να δω τον ουρανό
σε μια νύχτα τη ζωή μου χάλασα
μόνο εγώ σ’ αγάπησα, μονάχα εγώ.
Κι από τότε δεν μπορώ να δω τη θάλασσα
κι από τότε δεν μπορώ να δω τον ουρανό
σε μια νύχτα τη ζωή μου χάλασα
δε σ’ αγάπησε κανείς όπως εγώ.
Έτσι όπως πέφτει η βροχή
όπως το σκοτάδι
η σιωπή πιο πολύ δυναμώνει,
μου ‘χεις πει θα ‘ρθεις σαν το πουλί
που χτυπάει το τζάμι
γιατί έξω φοβάται, κρυώνει.
Κι από τότε δεν μπορώ να δω τη θάλασσα
κι από τότε δεν μπορώ να δω τον ουρανό
σε μια νύχτα τη ζωή μου χάλασα
μόνο εγώ σ’ αγάπησα, μονάχα εγώ.
Κι από τότε δεν μπορώ να δω τη θάλασσα
κι από τότε δεν μπορώ να δω τον ουρανό
σε μια νύχτα τη ζωή μου χάλασα
δε σ’ αγάπησε κανείς όπως εγώ.
|
Έtsi ópos fevgun ta puliá,
ópos ta karávia
ksemakrenun argá mes sto chróno,
s’ évlepa na fevgis mia vradiá
ki óla éminan ádia
ki écho mini na zo tóso chróno.
Ki apó tóte den boró na do ti thálassa
ki apó tóte den boró na do ton uranó
se mia níchta ti zoí mu chálasa
móno egó s’ agápisa, monácha egó.
Ki apó tóte den boró na do ti thálassa
ki apó tóte den boró na do ton uranó
se mia níchta ti zoí mu chálasa
de s’ agápise kanis ópos egó.
Έtsi ópos péfti i vrochí
ópos to skotádi
i siopí pio polí dinamóni,
mu ‘chis pi tha ‘rthis san to pulí
pu chtipái to tzámi
giatí ékso fováte, krióni.
Ki apó tóte den boró na do ti thálassa
ki apó tóte den boró na do ton uranó
se mia níchta ti zoí mu chálasa
móno egó s’ agápisa, monácha egó.
Ki apó tóte den boró na do ti thálassa
ki apó tóte den boró na do ton uranó
se mia níchta ti zoí mu chálasa
de s’ agápise kanis ópos egó.
|