Βράδυ θαμπό
Στη σκιά πριν μπω
Νεκροθαλάμου
Σε αυλό ακουμπώ
Τα δάχτυλά μου
Αβρά βιολιά
Γελούν φιλιά
Μπρος στη σελήνη
Και τα μαλλιά
Η αύρα μου λύνει
Αστέρια αχνά
Κεντώ συχνά
Μες στο σκοτάδι
Και ο νους ξεχνά
Το βλέμμα του Άδη
Τότε η στοργή
Γίνετ’ οργή
Για όλα τα γύρω
Και στη σιγή
Ποθώ να γείρω
|
Orádi thabó
Sti skiá prin bo
Nekrothalámu
Se avló akubó
Ta dáchtilá mu
Avrá violiá
Gelun filiá
Bros sti selíni
Ke ta malliá
I avra mu líni
Astéria achná
Kentó sichná
Mes sto skotádi
Ke o nus ksechná
To vlémma tu Άdi
Tóte i storgí
Ginet’ orgí
Gia óla ta giro
Ke sti sigí
Pothó na giro
|