Τι περιμένω, γιατί ξεχάστηκα εδώ
Μοιάζω με τρένο σταματημένο σε σταθμό
Καταλαβαίνω, πως επιμένω σ’ ένα όνειρο τρελό.
Μ’ εγκαταλείπει η λογική, μα το παλεύω
Για μια δικιά σου επιστροφή, γι’ αυτό δεν φεύγω
Μια πιθανότητα μικρή, μα έμεινα μ’ αυτή
Άραγε που να ‘σαι
Ποιος σε κάνει τώρα να γελάς, που και που θυμάσαι
Η αντέχεις κι όλα τα ξεχνάς, πες μου τι φοβάσαι
Και γι’ αυτό που ζήσαμε ποτέ σου δε μιλάς
Άραγε που να‘σαι
Είσαι μακριά μου ασφαλής, που και που θυμάσαι
Νιώθεις την ανάγκη να με δεις, άραγε φοβάσαι
Πως αυτό που ζήσαμε δεν θα το ξαναβρείς
Τι περιμένω, γιατί ξεχάστηκα εδώ
Φυλακισμένο, το σώμα μου και το μυαλό
Μα καταφέρνω στο τεντωμένο μου σκοινί να ακροβατώ
Για μια δικιά σου επιστροφή, γι’αυτό δε φεύγω
Σαν πιθανότητα μικρή, μα το παλεύω
Τι να μου πει κι η λογική, δε σ’ αγαπώ μ’ αυτή
|
Ti periméno, giatí ksechástika edó
Miázo me tréno stamatiméno se stathmó
Katalaveno, pos epiméno s’ éna óniro treló.
M’ egkatalipi i logikí, ma to palevo
Gia mia dikiá su epistrofí, gi’ aftó den fevgo
Mia pithanótita mikrí, ma émina m’ aftí
Άrage pu na ‘se
Pios se káni tóra na gelás, pu ke pu thimáse
I antéchis ki óla ta ksechnás, pes mu ti fováse
Ke gi’ aftó pu zísame poté su de milás
Άrage pu na‘se
Ise makriá mu asfalís, pu ke pu thimáse
Nióthis tin anágki na me dis, árage fováse
Pos aftó pu zísame den tha to ksanavris
Ti periméno, giatí ksechástika edó
Filakisméno, to sóma mu ke to mialó
Ma kataférno sto tentoméno mu skiní na akrovató
Gia mia dikiá su epistrofí, gi’aftó de fevgo
San pithanótita mikrí, ma to palevo
Ti na mu pi ki i logikí, de s’ agapó m’ aftí
|