|
Αυτού του ματαίου η αράχνη
που πάει ρε φίλε και μας ψάχνει.
Να βρει την πιο παλιά γωνία
μες της ψυχής την αγωνία.
Να μας τυλίξει να μας πιάσει
να πει σας έχουνε ξεχάσει
τα παραμύθια σας και οι ξένοι
κι εκείνη δως του να επιμένει.
Να κατεβεί στο πρόσωπό σου
και στο συνειδητό το υπό σου
μ’ αυτό τ’ ανάποδο το δίχτυ
κάνε ψυχή μου μια και ρίχ’ τη.
Κράτα τα μάτια σου ανοιχτά
γιατί του φόβου τα πλεχτά
τα δείχνουν όλα στη ζωή μας γκρίζα.
Και τα καλά και τα φριχτά
στον κόσμο ετούτο είναι μικτά.
Στον ήλιο γίνεται ο καρπός
στο χώμα η ρίζα.
Κι αυτού του μάταιου η αράχνη
που πάει ρε φίλε και μας ψάχνει
μ’ αυτό τ’ ανάποδο το δίχτυ
κάνε ψυχή μου μια και ρίχ’ τη.
Πριν κατέβει στο πρόσωπό σου
και στο συνειδητό το υπό σου
μ’ αυτό τ’ ανάποδο το δίχτυ
κάνε ψυχή μου μια και ρίχτη
|
Aftu tu mateu i aráchni
pu pái re fíle ke mas psáchni.
Na vri tin pio paliá gonía
mes tis psichís tin agonía.
Na mas tilíksi na mas piási
na pi sas échune ksechási
ta paramíthia sas ke i kséni
ki ekini dos tu na epiméni.
Na katevi sto prósopó su
ke sto siniditó to ipó su
m’ aftó t’ anápodo to díchti
káne psichí mu mia ke rích’ ti.
Kráta ta mátia su anichtá
giatí tu fóvu ta plechtá
ta dichnun óla sti zoí mas gkríza.
Ke ta kalá ke ta frichtá
ston kósmo etuto ine miktá.
Ston ílio ginete o karpós
sto chóma i ríza.
Ki aftu tu máteu i aráchni
pu pái re fíle ke mas psáchni
m’ aftó t’ anápodo to díchti
káne psichí mu mia ke rích’ ti.
Prin katévi sto prósopó su
ke sto siniditó to ipó su
m’ aftó t’ anápodo to díchti
káne psichí mu mia ke ríchti
|
