Πότε σήκωσες το βλέμμα
δίχως να `χει στεναγμό
πότε άλλοθι το ψέμα
μου έδωσες να κρατηθώ
Πως μπορεί να `σαι δική μου
ζωή μου, τόσο άδικη
ένα όνειρο δε δίνεις
κι ειν’ η σιωπή σου απάντηση
κι έχεις για όποιον σ’ αγαπά
την άρνηση
Πότε ξέχασες ν’ αφήσεις
πίσω σου κάθε καημό
πότε τράβηξες να σβήσεις
με μια γραμμή το παρελθόν
Πως μπορεί να `σαι δική μου
ζωή μου, τόσο άδικη
ένα όνειρο δε δίνεις
κι ειν’ η σιωπή σου απάντηση
κι έχεις για όποιον σ’ αγαπά
την άρνηση
|
Póte síkoses to vlémma
díchos na `chi stenagmó
póte állothi to pséma
mu édoses na kratithó
Pos bori na `se dikí mu
zoí mu, tóso ádiki
éna óniro de dínis
ki in’ i siopí su apántisi
ki échis gia ópion s’ agapá
tin árnisi
Póte kséchases n’ afísis
píso su káthe kaimó
póte trávikses na svísis
me mia grammí to parelthón
Pos bori na `se dikí mu
zoí mu, tóso ádiki
éna óniro de dínis
ki in’ i siopí su apántisi
ki échis gia ópion s’ agapá
tin árnisi
|