Όταν λείπεις τα βλέπω όλα πια να ναι ανώφελα
συνεχώς υποφέρω και νομίζω τον κόσμο πως χάνω
Δεν περνάνε οι ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα
Δεν ξέρω που πηγαίνω και μπορεί καμιά τρέλα να κάνω
Αρρωσταίνω που μου λείπεις και στο σπίτι μόνος μένω
αρρωσταίνω δεν αντέχω με τους άσχετους να βγαίνω
αρρωσταίνω που νομίζω σε φιλάει στόμα ξένο
αρρωσταίνω πες μου κάτι μη μ’ αφήνεις τρελαμένο
Όταν λείπεις νομίζω πως η γη φεύγει απ’ τα πόδια μου
να σκεφτώ δεν αντέχω πως άλλα χέρια σ’ αγκαλιάζουν
απ’ τον πόνο που νιώθω σαν τρελός σφίγγω τα δόντια μου
δεν μπορώ να μη σ’ έχω, το μυαλό εφιάλτες τρομάζουν
Αρρωσταίνω που μου λείπεις και στο σπίτι μόνος μένω
αρρωσταίνω δεν αντέχω με τους άσχετους να βγαίνω
αρρωσταίνω που νομίζω σε φιλάει στόμα ξένο
αρρωσταίνω πες μου κάτι μη μ’ αφήνεις τρελαμένο
|
Όtan lipis ta vlépo óla pia na ne anófela
sinechós ipoféro ke nomízo ton kósmo pos cháno
Den pernáne i óres, ta leptá, ta defterólepta
Den kséro pu pigeno ke bori kamiá tréla na káno
Arrosteno pu mu lipis ke sto spíti mónos méno
arrosteno den antécho me tus áschetus na vgeno
arrosteno pu nomízo se filái stóma kséno
arrosteno pes mu káti mi m’ afínis trelaméno
Όtan lipis nomízo pos i gi fevgi ap’ ta pódia mu
na skeftó den antécho pos álla chéria s’ agkaliázun
ap’ ton póno pu niótho san trelós sfíngo ta dóntia mu
den boró na mi s’ écho, to mialó efiáltes tromázun
Arrosteno pu mu lipis ke sto spíti mónos méno
arrosteno den antécho me tus áschetus na vgeno
arrosteno pu nomízo se filái stóma kséno
arrosteno pes mu káti mi m’ afínis trelaméno
|