Γίνε δικιά μου απόψε ζωγραφιά μου
κι άσε τη νύχτα να μας πάρει μακριά
κι όλα τ’ αστέρια ν’ ανάψουν σαν κεριά
Κι ασ’ τους άλλους να μιλάνε για αγάπες που πονάνε
Κι ασ’ τους άλλους να μιλάνε παραμύθια να πουλάνε
Έχω εσένα και μου φτάνει κι η αγάπη σου με κάνει
βασιλιά, φτωχό κι αλήτη και πετάω σαν σπουργίτι
Γίνε δικιά μου απόψε Παναγιά μου
κι άσε το κύμα να παίξει μουσική
κι αν είναι λάθος θα φταίξουμε μαζί
Κι ασ’ τους άλλους να μιλάνε για αγάπες που πονάνε
Κι ασ’ τους άλλους να μιλάνε παραμύθια να πουλάνε
Έχω εσένα και μου φτάνει κι η αγάπη σου με κάνει
βασιλιά, φτωχό κι αλήτη και πετάω σαν σπουργίτι
|
Gine dikiá mu apópse zografiá mu
ki áse ti níchta na mas pári makriá
ki óla t’ astéria n’ anápsun san keriá
Ki as’ tus állus na miláne gia agápes pu ponáne
Ki as’ tus állus na miláne paramíthia na puláne
Έcho eséna ke mu ftáni ki i agápi su me káni
vasiliá, ftochó ki alíti ke petáo san spurgiti
Gine dikiá mu apópse Panagiá mu
ki áse to kíma na peksi musikí
ki an ine láthos tha fteksume mazí
Ki as’ tus állus na miláne gia agápes pu ponáne
Ki as’ tus állus na miláne paramíthia na puláne
Έcho eséna ke mu ftáni ki i agápi su me káni
vasiliá, ftochó ki alíti ke petáo san spurgiti
|