Μες στα σύννεφα με πνίγεις
και τον ήλιο να μου κρύβεις
δεν μ’ αξίζει έτσι πια να ζω
Άσε με να καταφέρω
να φωνάζω δε σε ξέρω
και μια αγάπη δίδυμη να βρω
Άσε καλύτερα
μάτια να ψάξω άλλα
που να μου μοιάζουν άσε
ήμουν μια χίμαιρα
ήσουν απλά μια στάλα
τι να μου κάνει άσε
σου `χω χαρίσει πολλά
πάρ’ τα και να ‘σαι καλά
μα άσε καλύτερα, άσε να φύγω μακριά
Είχα όνειρα μεγάλα
κι εσύ τα κανες ψιχάλα
μια μάχη άνιση πικρή
Άσε με να γίνω τώρα
μια άγνωστη σου χώρα
και δε θα με βρίσκεις πια εσύ
|
Mes sta sínnefa me pnígis
ke ton ílio na mu krívis
den m’ aksízi étsi pia na zo
Άse me na kataféro
na fonázo de se kséro
ke mia agápi dídimi na vro
Άse kalítera
mátia na psákso álla
pu na mu miázun áse
ímun mia chímera
ísun aplá mia stála
ti na mu káni áse
su `cho charísi pollá
pár’ ta ke na ‘se kalá
ma áse kalítera, áse na fígo makriá
Icha ónira megála
ki esí ta kanes psichála
mia máchi ánisi pikrí
Άse me na gino tóra
mia ágnosti su chóra
ke de tha me vrískis pia esí
|