Σταμάτα πια να με πονάς
κι αυτό το σώμα μην κοιτάς
στο πάτωμα που πέφτει
σταμάτα να με τυραννάς
τι με σκοτώνει μη ρωτάς
κοιτάξου στον καθρέφτη
Και μη μου λες πως μια ζωή
θα με θυμάσαι
θέλω να φύγεις από δω
μες στη ματιά σου να μη δω
πως με λυπάσαι
Άσε με ήσυχη και φύγε από κοντά μου
δε θέλω τίποτα ν’ ακούω, δε θέλω τίποτα να ξέρω
φύγε και άσε με, στον πόνο μου να ζήσω
και μη με κάνεις πιο πολύ να σε μισήσω
άσε με ήσυχη, στον πόνο μου να ζήσω
Σταμάτα πια να με πονάς
τα λόγια της παρηγοριάς
σε μένα δεν ταιριάζουν
σταμάτα τις υπερβολές
τώρα οι δικές σου ενοχές
λυπάμαι δε με νοιάζουν
Και μη μου λες μια ζωή
θα με θυμάσαι
θέλω να φύγεις από δω
μες στη ματιά σου να μη δω
πως με λυπάσαι
|
Stamáta pia na me ponás
ki aftó to sóma min kitás
sto pátoma pu péfti
stamáta na me tirannás
ti me skotóni mi rotás
kitáksu ston kathréfti
Ke mi mu les pos mia zoí
tha me thimáse
thélo na fígis apó do
mes sti matiá su na mi do
pos me lipáse
Άse me ísichi ke fíge apó kontá mu
de thélo típota n’ akuo, de thélo típota na kséro
fíge ke áse me, ston póno mu na zíso
ke mi me kánis pio polí na se misíso
áse me ísichi, ston póno mu na zíso
Stamáta pia na me ponás
ta lógia tis parigoriás
se ména den teriázun
stamáta tis ipervolés
tóra i dikés su enochés
lipáme de me niázun
Ke mi mu les mia zoí
tha me thimáse
thélo na fígis apó do
mes sti matiá su na mi do
pos me lipáse
|