|
Σαν παιδιά χωρίς γονείς όλοι εμείς,
μετά τις δώδεκα στα σπίτια μας γυρνάμε,
τόσοι φίλοι συγγενείς κι όμως κανείς,
ένα τηλέφωνο να μάθει πώς περνάμε,
τα παιδιά που συναντώ, όταν θα βγω,
έχουν παράπονα που μοιάζουν στα δικά μου,
πίνουν καπνίζουν κι αγαπούν όπως εγώ,
όμως κανένας τους δεν ήρθε πιο κοντά μου.
Γι’ αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ με το παράθυρο ανοιχτό
να μετρηθώ με τη ζωή που μου ’ χει μείνει,
γι αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ κι όταν ξυπνήσω πριν ντυθώ
θα νικηθώ με ένα καφέ και μια ασπιρίνη.
Σαν παιδιά χωρίς γονείς πόσο να πιεις,
να δεις διπλά όσα και μόνα τους πονάνε,
πόσα χρόνια ν’ αρνηθείς προτού τα δεις,
μπροστά στα μάτια σου χαμένα να περνάνε.
Τα παιδιά που συναντώ μελαγχολούν
βλέπουν το μέλλον σαν αγάπη που χει αργήσει
κάνουνε όνειρα τις νύχτες όταν πιουν,
κι όμως κανείς τους δε τολμάει να τα ζήσει.
Γι’ αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ με το παράθυρο ανοιχτό
να μετρηθώ με τη ζωή που μου χει μείνει,
γι αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ κι όταν ξυπνήσω πριν ντυθώ,
θα νικηθώ μ’ ένα καφέ και μια ασπιρίνη.
|
San pediá chorís gonis óli emis,
metá tis dódeka sta spítia mas girnáme,
tósi fíli singenis ki ómos kanis,
éna tiléfono na máthi pós pernáme,
ta pediá pu sinantó, ótan tha vgo,
échun parápona pu miázun sta diká mu,
pínun kapnízun ki agapun ópos egó,
ómos kanénas tus den írthe pio kontá mu.
Gi’ aftó ki egó tha kimithó me to paráthiro anichtó
na metrithó me ti zoí pu mu ’ chi mini,
gi aftó ki egó tha kimithó ki ótan ksipníso prin ntithó
tha nikithó me éna kafé ke mia aspiríni.
San pediá chorís gonis póso na piis,
na dis diplá ósa ke móna tus ponáne,
pósa chrónia n’ arnithis protu ta dis,
brostá sta mátia su chaména na pernáne.
Ta pediá pu sinantó melagcholun
vlépun to méllon san agápi pu chi argísi
kánune ónira tis níchtes ótan piun,
ki ómos kanis tus de tolmái na ta zísi.
Gi’ aftó ki egó tha kimithó me to paráthiro anichtó
na metrithó me ti zoí pu mu chi mini,
gi aftó ki egó tha kimithó ki ótan ksipníso prin ntithó,
tha nikithó m’ éna kafé ke mia aspiríni.
|
