|
Καράβια οι σκέψεις ταξιδεύουνε στο χρόνο
θυμάμαι ξένοιαστες στιγμές μακριά απ’ τον πόνο
πλευρίζει η σύριγγα τη φλέβα μου και λιώνω
ποιος ξέρει, Θεέ μου, τι γραμμάτια πληρώνω.
Λευκό δωμάτιο πνιγμένο στη φορμόλη
βγαίνω μπαλκόνι ν’ ανασάνω λίγο αέρα
μα βλέπω μάτια πανικού και γκρίζα πόλη
μα βλέπω δάκρυα που ποτέ δε βγαίνουν μέρα.
Νοσοκομείο, βράδυ και μ’ αναφιλητό
ζωή σου λέω πάλι το πόσο σ’ αγαπώ.
Κάνε με καλά Θεέ μου
να ξεφύγω, να σωθώ
άσπρες μπλούζες στη ζωή μου
να μην ξαναδώ.
Έχει ριζώσει ο φόβος μέσα στην καρδιά μου
άστρα που σβήνουν την αυγή τα όνειρά μου
χάπια και φάρμακα λυτρώνουν το κορμί μου
μα η προσευχή δίνει ελπίδα στην ψυχή μου.
Στεγνά τα χείλη μου, η ανάσα λαβωμένη
και η σταγόνα του ορού σαν δάκρυ βγαίνει
μα μ’ όση δύναμη μου έχει απομείνει
θέλω να ζήσω, να φωνάξω κι ό,τι γίνει.
Νοσοκομείο, βράδυ και μ’ αναφιλητό
ζωή σου λέω πάλι το πόσο σ’ αγαπώ.
Κάνε με καλά Θεέ μου
να ξεφύγω, να σωθώ
άσπρες μπλούζες στη ζωή μου
να μην ξαναδώ.
|
Karávia i sképsis taksidevune sto chróno
thimáme kséniastes stigmés makriá ap’ ton póno
plevrízi i síringa ti fléva mu ke lióno
pios kséri, Theé mu, ti grammátia pliróno.
Lefkó domátio pnigméno sti formóli
vgeno balkóni n’ anasáno lígo aéra
ma vlépo mátia paniku ke gkríza póli
ma vlépo dákria pu poté de vgenun méra.
Nosokomio, vrádi ke m’ anafilitó
zoí su léo páli to póso s’ agapó.
Káne me kalá Theé mu
na ksefígo, na sothó
áspres bluzes sti zoí mu
na min ksanadó.
Έchi rizósi o fóvos mésa stin kardiá mu
ástra pu svínun tin avgí ta ónirá mu
chápia ke fármaka litrónun to kormí mu
ma i prosefchí díni elpída stin psichí mu.
Stegná ta chili mu, i anása lavoméni
ke i stagóna tu oru san dákri vgeni
ma m’ ósi dínami mu échi apomini
thélo na zíso, na fonákso ki ó,ti gini.
Nosokomio, vrádi ke m’ anafilitó
zoí su léo páli to póso s’ agapó.
Káne me kalá Theé mu
na ksefígo, na sothó
áspres bluzes sti zoí mu
na min ksanadó.
|
