Ψυχές και σπίτια ακόμα
μ’ ανοικτές πληγές
Κι έμενε ο κοσμάκης
σε κλειστές αυλές
Τα βράδια σινεμά,
δυο έργα τρεις δραχμές
Και τα τραγούδια παίζανε
ρομβίες και γραμμόφωνα
Ασπρόμαυρα τραγούδια
που ματώνανε
Ασπρόμαυρες ταινίες
που λυτρώνανε
Κι είχανε τα μπαλκόνια
θέα στο σινεμά
Τσούρμο η γαλαρία
στο ακατάλληλο
Όνειρα σ’ άσπρο μαύρο
τρεις δραχμές τα δυο
Τραγούδι ερωτευμένο
σε μια τσάντα κλεισμένο
Τέσσερις το βαρύ
πέντε το απτάλικο
Σαν ασπρόμαυρη ταινία ζει και ξαναζεί
Το δικό σου το τραγούδι το ρεμπέτικο
Να γελάει και να κλαίει σαν μικρό παιδί
Μια ασπρόμαυρη αλήθεια σ’ ένα κόσμο ψεύτικο
|
Psichés ke spítia akóma
m’ aniktés pligés
Ki émene o kosmákis
se klistés avlés
Ta vrádia sinemá,
dio érga tris drachmés
Ke ta tragudia pezane
romvíes ke grammófona
Asprómavra tragudia
pu matónane
Asprómavres teníes
pu litrónane
Ki ichane ta balkónia
théa sto sinemá
Tsurmo i galaría
sto akatállilo
Όnira s’ áspro mavro
tris drachmés ta dio
Tragudi erotevméno
se mia tsánta klisméno
Tésseris to varí
pénte to aptáliko
San asprómavri tenía zi ke ksanazi
To dikó su to tragudi to rebétiko
Na gelái ke na klei san mikró pedí
Mia asprómavri alíthia s’ éna kósmo pseftiko
|