Θυμάμαι πάλι το αντίο το πικρό
και σαν αγρίμι πληγωμένο τριγυρνάω
είναι της μοίρας μου νομίζω το γραφτό
ότι αγαπάω να με κάνει να πονάω
Έχει μια αστροφεγγιά
και γυρνάω στον Βαρδάρη
και ρωτάω το φεγγάρι
ποιος Θεός να σ’ έχει πάρει
Έχει μια αστροφεγγιά
και πονάει η καρδιά μου
γιατί μ’ άφησες να ζω
μόνος μες στα όνειρά μου
Έχω κρατήσει τα δικά σου σ’ αγαπώ
και την ζωή μου δεν μπορώ να συνεχίσω
τις αναμνήσεις μου να σβήσω προσπαθώ
μα είναι αδύνατον μακριά σου εγώ να ζήσω
Έχει μια αστροφεγγιά
και γυρνάω στον Βαρδάρη
και ρωτάω το φεγγάρι
ποιος Θεός να σ’ έχει πάρει
Έχει μια αστροφεγγιά
και πονάει η καρδιά μου
γιατί μ’ άφησες να ζω
μόνος μες στα όνειρά μου
|
Thimáme páli to antío to pikró
ke san agrími pligoméno trigirnáo
ine tis miras mu nomízo to graftó
óti agapáo na me káni na ponáo
Έchi mia astrofengiá
ke girnáo ston Oardári
ke rotáo to fengári
pios Theós na s’ échi pári
Έchi mia astrofengiá
ke ponái i kardiá mu
giatí m’ áfises na zo
mónos mes sta ónirá mu
Έcho kratísi ta diká su s’ agapó
ke tin zoí mu den boró na sinechíso
tis anamnísis mu na svíso prospathó
ma ine adínaton makriá su egó na zíso
Έchi mia astrofengiá
ke girnáo ston Oardári
ke rotáo to fengári
pios Theós na s’ échi pári
Έchi mia astrofengiá
ke ponái i kardiá mu
giatí m’ áfises na zo
mónos mes sta ónirá mu
|