|
Στο καφενείο έχουνε δυο μήνες
να τον δουν
Με την καλή του έχουν άλλο τόσο
να βρεθούν
Ο καιρός περνάει,
σπίτι δεν πατάει
Λες να ταξιδεύει μοναχός
άλλος ένας άσωτος υιός
Από ζήλια σκάνε,
μα κάνουν πως γελάνε
Άσε, είπαν, θα τον στρώσει
ο στρατός
Κάποιο βραδάκι περίμενα μονάχος
στο σταθμό
Σαν μέσα σε όνειρο τον είδα
σ’ ένα τρένο αδειανό
Τις δουλειές ξεχνάω
μαζί του ξεκινάω
Δέστε πώς γελάει σαν παιδί
Τώρα δεν υπάρχει επιστροφή
Σβήνουνε οι πόλεις κι οι σταθμοί
Κι οι φίλοι που δεν είχαν προκοπή
Παράξενα τοπία μεθύσι κι αγωνία
Κανένας μας δεν ξέρει πού θα βγει…
Σ’ αυτή την πόλη κανένας πια
δεν είχε τι να πει
Κι οι δυο δραπέτες φεύγουν
δίχως τύψεις και ντροπή
|
Sto kafenio échune dio mínes
na ton dun
Me tin kalí tu échun állo tóso
na vrethun
O kerós pernái,
spíti den patái
Les na taksidevi monachós
állos énas ásotos iiós
Apó zília skáne,
ma kánun pos geláne
Άse, ipan, tha ton strósi
o stratós
Kápio vradáki perímena monáchos
sto stathmó
San mésa se óniro ton ida
s’ éna tréno adianó
Tis duliés ksechnáo
mazí tu ksekináo
Déste pós gelái san pedí
Tóra den ipárchi epistrofí
Svínune i pólis ki i stathmi
Ki i fíli pu den ichan prokopí
Paráksena topía methísi ki agonía
Kanénas mas den kséri pu tha vgi…
S’ aftí tin póli kanénas pia
den iche ti na pi
Ki i dio drapétes fevgun
díchos típsis ke ntropí
|
