|
Τόση ομορφιά στον κόσμο πώς χωράει
δίχτυ μαγικό που απλώνεται παντού
άγρια η πεθυμιά σα θάλασσα ξεσπάει
κι όλα βάφονται στο χρώμα του ουρανού.
Ασημοκεντημένη
η νύχτα πίνεται
κρασί που ανασταίνει
κι έρωτας γίνεται.
Αέρας κατεβαίνει
απ’ τις βουνοκορφές
φως των ματιών σου παίρνει
που καίνε σα φωτιές.
Είδα το φως και μπήκα
στο παραθύρι σου
το διάολό μου βρήκα
για το χατίρι σου.
Τόση ομορφιά τον κόσμο αυτόν πληγώνει
τόσα μυστικά πώς τα χωρά η καρδιά
τόση μοναξιά κι η αγάπη δεν τελειώνει
σουρουπώνει και σωπαίνουν τα πουλιά.
|
Tósi omorfiá ston kósmo pós chorái
díchti magikó pu aplónete pantu
ágria i pethimiá sa thálassa ksespái
ki óla váfonte sto chróma tu uranu.
Asimokentiméni
i níchta pínete
krasí pu anasteni
ki érotas ginete.
Aéras kateveni
ap’ tis vunokorfés
fos ton matión su perni
pu kene sa fotiés.
Ida to fos ke bíka
sto parathíri su
to diáoló mu vríka
gia to chatíri su.
Tósi omorfiá ton kósmo aftón pligóni
tósa mistiká pós ta chorá i kardiá
tósi monaksiá ki i agápi den telióni
surupóni ke sopenun ta puliá.
|
