Όταν από κοντά μου πια θα έχεις φύγει
κι όταν δε θα ‘χω από που να κρατηθώ,
όταν κι οι φίλοι θα χαθούνε λίγοι λίγοι
κι αυτή η νύχτα που θαρρώ πως θα πνιγώ,
πόσες αγάπες μες στον κόσμο θα ‘χουν μείνει
και τη δικιά σου σε ποια μάτια θα την βρω.
Δακρύσαν τα σεντόνια μου κι απόψε
κι από τα τζάμια στάζει καταχνιά.
Παρ’ την κιθάρα σου και λίγο παίξε
για κείνο το πουλί στην ερημιά.
Μην κλαις μέσα στον ύπνο σου τα βράδια
και λες πως θες να μείνεις μοναχή.
Τα όνειρά σου τα ‘κανες κομμάτια,
χωρίς αυτά πού θα βρεις την αρχή;
|
Όtan apó kontá mu pia tha échis fígi
ki ótan de tha ‘cho apó pu na kratithó,
ótan ki i fíli tha chathune lígi lígi
ki aftí i níchta pu tharró pos tha pnigó,
póses agápes mes ston kósmo tha ‘chun mini
ke ti dikiá su se pia mátia tha tin vro.
Dakrísan ta sentónia mu ki apópse
ki apó ta tzámia stázi katachniá.
Par’ tin kithára su ke lígo pekse
gia kino to pulí stin erimiá.
Min kles mésa ston ípno su ta vrádia
ke les pos thes na minis monachí.
Ta ónirá su ta ‘kanes kommátia,
chorís aftá pu tha vris tin archí;
|