Πάρε με νύχτα, πάρε με
στων αστεριών το άρμα
να σεργιανίσω μια ψυχή
που τυραννάω καιρό
Στον κόσμο αυτό παιδεύτηκα
γιατί ήρθα μ’ ένα κάρμα
το παραπέρα απ’ τη ζωή
να μάθω ν’ αγαπώ
Ατομική μου ενέργεια
κι ανάσα μου στα χείλη
την πρώτη ουσία, την αρχή,
σηκώστε με να δω
Όχι από περιέργεια,
μα δε χωράω στην ύλη
κι ετούτη η ψεύτρα η εποχή
την έχει για θεό
Δίνε μου, κόσμε, δίνε μου
το πιο θλιμμένο όπα
να στο γυρίσω μια στροφή
με σώμα ευγενικό
Κι αν είναι από το είναι μου
κι απ’ την καρδιά που το ‘πα
να γίνει η αγάπη προσευχή
και στάχτη το κακό
Ατομική μου ενέργεια
κι ανάσα μου στα χείλη
την πρώτη ουσία, την αρχή,
σηκώστε με να δω
Όχι από περιέργεια,
μα δε χωράω στην ύλη
κι ετούτη η ψεύτρα η εποχή
την έχει για θεό
|
Páre me níchta, páre me
ston asterión to árma
na sergianíso mia psichí
pu tirannáo keró
Ston kósmo aftó pedeftika
giatí írtha m’ éna kárma
to parapéra ap’ ti zoí
na mátho n’ agapó
Atomikí mu enérgia
ki anása mu sta chili
tin próti usía, tin archí,
sikóste me na do
Όchi apó periérgia,
ma de choráo stin íli
ki etuti i pseftra i epochí
tin échi gia theó
Díne mu, kósme, díne mu
to pio thlimméno ópa
na sto giríso mia strofí
me sóma evgenikó
Ki an ine apó to ine mu
ki ap’ tin kardiá pu to ‘pa
na gini i agápi prosefchí
ke stáchti to kakó
Atomikí mu enérgia
ki anása mu sta chili
tin próti usía, tin archí,
sikóste me na do
Όchi apó periérgia,
ma de choráo stin íli
ki etuti i pseftra i epochí
tin échi gia theó
|