Χωρίσαμε ένα δειλινό,
“αύριο” μου ‘πες, “αύριο”.
Φαντάροι φεύγαν στο σταθμό,
“αύριο” λέγαν, “αύριο”.
Εμπόροι κλείναν τα ρολά,
“αύριο πάλι, αύριο”.
Καράβια σφύριζαν μακριά,
“αύριο” λέγαν, “αύριο”.
Την άλλη μέρα έρημοι δρόμοι,
κι ένα σφαγμένο μικρό αηδόνι
ήμουν εγώ.
Την άλλη μέρα ένα κανόνι
ξέρναγε νύχτα, ξέρναγε χιόνι
στον Υμηττό.
Ζούσαμε και δε ζούσαμε,
“αύριο” λέγαμε, “αύριο”.
Φεύγαν όσοι αγαπούσαμε,
“αύριο” λέγαμε, “αύριο”.
Ποιοι λείπανε μετρούσαμε,
μα “αύριο” λέγαμε, “αύριο”.
Φεύγαν και τραγουδούσαμε
“αύριο, αύριο, αύριο”.
|
Chorísame éna dilinó,
“avrio” mu ‘pes, “avrio”.
Fantári fevgan sto stathmó,
“avrio” légan, “avrio”.
Ebóri klinan ta rolá,
“avrio páli, avrio”.
Karávia sfírizan makriá,
“avrio” légan, “avrio”.
Tin álli méra érimi drómi,
ki éna sfagméno mikró aidóni
ímun egó.
Tin álli méra éna kanóni
ksérnage níchta, ksérnage chióni
ston Imittó.
Zusame ke de zusame,
“avrio” légame, “avrio”.
Fevgan ósi agapusame,
“avrio” légame, “avrio”.
Pii lipane metrusame,
ma “avrio” légame, “avrio”.
Fevgan ke tragudusame
“avrio, avrio, avrio”.
|