|
Το «θέλω» απ’ το «δεν μπορώ»
ένα «φοβάμαι» δρόμος
Πέφτει η βροχή και λούζει τους δρόμους
χίλιες σταγόνες πάνω στους ώμους
βαθιά μουσκεύει η καρδιά
Τρέμει το βλέμμα μου που σε είδε
τρέμει στο «έλα», τρέμει στο «φύγε»
Πονά αυτή η συννεφιά
Τα λάθη μετράς
μα δεν είμαι εγώ
Εμένα κοιτάς
μα δεν είσαι εδώ
Που είναι αυτά που είχες τάξει;
Μόνο αγκάθια έχεις στάξει
και διαλύεις στο νερό τις λέξεις
και ζωγραφίζεις «Σ’ αγαπώ» για να παίξεις
Που είναι αυτά που είχες τάξει;
Με έχουν όλα χαράξει
Δάκρυα ρίχνει ο ουρανός στο τζάμι
Πες μου πως δεν πήγαν όλα χαράμι
Πέφτει η βροχή κι εγώ δεν κοιμάμαι
Τόσες πολλές σταγόνες φοβάμαι
μπορεί σε μια να πνιγώ
Όλο γελάς κι εγώ όλο λυπάμαι
μην γελαστείς και πεις δε θυμάμαι
γιατί στη μνήμη ακουμπώ
|
To «thélo» ap’ to «den boró»
éna «fováme» drómos
Péfti i vrochí ke luzi tus drómus
chílies stagónes páno stus ómus
vathiá muskevi i kardiá
Trémi to vlémma mu pu se ide
trémi sto «éla», trémi sto «fíge»
Poná aftí i sinnefiá
Ta láthi metrás
ma den ime egó
Eména kitás
ma den ise edó
Pu ine aftá pu iches táksi;
Móno agkáthia échis stáksi
ke dialíis sto neró tis léksis
ke zografízis «S’ agapó» gia na peksis
Pu ine aftá pu iches táksi;
Me échun óla charáksi
Dákria ríchni o uranós sto tzámi
Pes mu pos den pígan óla charámi
Péfti i vrochí ki egó den kimáme
Tóses pollés stagónes fováme
bori se mia na pnigó
Όlo gelás ki egó ólo lipáme
min gelastis ke pis de thimáme
giatí sti mními akubó
|
