Έσπασε η μοναξιά μου μέσα στα μεσάνυχτα
και πετάχτηκα απ’ τον ύπνο με τα μάτια ορθάνοιχτα
το τηλέφωνο χτυπούσε σήκωσα τ’ ακουστικό
κι η φωνή που αγαπούσα με κομμάτιασε στα δυο
Αυτή η φωνή που μου μιλάει
και μες στο σώμα μου περνάει
μου σπάει μια αγάπη σαν κλωστή
ξέρω πως έχω γελαστεί
δεν είσαι εσύ
Αυτή η φωνή που τώρα λέει
ψυχρά αντίο και με καίει
ίσως μοιάζει δεν είσαι εσύ
Μου ’πες ότι νιώθεις μόνη κι η αγάπη χάθηκε
σαν λουλούδι μες στο χιόνι έσβησε μαράθηκε
Δεν πιστεύω όσα ακούω θα μπλεχτήκαν οι γραμμές
πέθαινες εσύ για μένα τ’ ορκιζόσουν μέχρι χθες
Αυτή η φωνή που μου μιλάει
και μες στο σώμα μου περνάει
μου σπάει μια αγάπη σαν κλωστή
ξέρω πως έχω γελαστεί
δεν είσαι εσύ
Αυτή η φωνή που τώρα λέει
ψυχρά αντίο και με καίει
ίσως μοιάζει δεν είσαι εσύ
|
Έspase i monaksiá mu mésa sta mesánichta
ke petáchtika ap’ ton ípno me ta mátia orthánichta
to tiléfono chtipuse síkosa t’ akustikó
ki i foní pu agapusa me kommátiase sta dio
Aftí i foní pu mu milái
ke mes sto sóma mu pernái
mu spái mia agápi san klostí
kséro pos écho gelasti
den ise esí
Aftí i foní pu tóra léi
psichrá antío ke me kei
ísos miázi den ise esí
Mu ’pes óti nióthis móni ki i agápi cháthike
san luludi mes sto chióni ésvise maráthike
Den pistevo ósa akuo tha blechtíkan i grammés
péthenes esí gia ména t’ orkizósun méchri chthes
Aftí i foní pu mu milái
ke mes sto sóma mu pernái
mu spái mia agápi san klostí
kséro pos écho gelasti
den ise esí
Aftí i foní pu tóra léi
psichrá antío ke me kei
ísos miázi den ise esí
|