|
Πέλαγο να ζήσω δε θα βρω
σε ψυχή ψαριού κορμί γατίσιο
κάθε βράδυ βγαίνω να πνιγώ
πότε άστρα πότε άκρη της αβύσσου
κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό
τα χρόνια μου σεντόνια μου τσιγάρα να τα σβήσω
Αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που δυο ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο
Χάθηκα κι εγώ κάποια βραδιά
πέλαγο η φωνή του Καζαντζίδη
πέφταν τ’ άστρα μες στη λασπουργιά
μαύρος μάγκας ο καιρός και μαύρο φίδι
μου `γνεφε η καρδιά πάρε μυρωδιά
το λάδι εδώ πως καίγεται και ζήσε το ταξίδι
Αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που δυο ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο
|
Pélago na zíso de tha vro
se psichí psariu kormí gatísio
káthe vrádi vgeno na pnigó
póte ástra póte ákri tis avíssu
káti kinigó san ton nafagó
ta chrónia mu sentónia mu tsigára na ta svíso
Aftí i níchta méni
eónes pagoméni
pu dio psichés den vríkan katafígio
ki írthan ston kósmo kséni ke katadikasméni
na zísun énan érota epígio
Cháthika ki egó kápia vradiá
pélago i foní tu Kazantzídi
péftan t’ ástra mes sti laspurgiá
mavros mágkas o kerós ke mavro fídi
mu `gnefe i kardiá páre mirodiá
to ládi edó pos kegete ke zíse to taksídi
Aftí i níchta méni
eónes pagoméni
pu dio psichés den vríkan katafígio
ki írthan ston kósmo kséni ke katadikasméni
na zísun énan érota epígio
|
