Μια φυλακή, κοιτάζω τη ζωή μου απ’ το μπαλκόνι
μου είχες πει, πως ό,τι φεύγει δε σημαίνει πως τελειώνει
Και να ’μαι εδώ, τη μοναξιά μου ξεγελώ με παραμύθια
ξέρεις θα βγω έξω στο δρόμο να φωνάξω την αλήθεια
Ο χρόνος που περνά, θυμός που έγινε συνήθεια
το ξέρω πια καλά, όλα τα όνειρα ξυπνά η αλήθεια
Γι’ αυτό θα σ’ αγαπώ, η αγάπη είναι αυτό που μένει
όσο κι αν σ’ αρνηθώ, μπροστά στο βήμα μου η ζωή σε φέρνει
Δε θα στο πω, πως ξεθωριάζει το πορτραίτο σου στο χρόνο
Αγάπη μου, είμαστε αιχμάλωτοι κι αδύναμοι στον πόνο
Ο χρόνος που περνά, θυμός που έγινε συνήθεια
το ξέρω πια καλά, όλα τα όνειρα ξυπνά η αλήθεια
Γι’ αυτό θα σ’ αγαπώ, η αγάπη είναι αυτό που μένει
όσο κι αν σ’ αρνηθώ, μπροστά στο βήμα μου η ζωή σε φέρνει
|
Mia filakí, kitázo ti zoí mu ap’ to balkóni
mu iches pi, pos ó,ti fevgi de simeni pos telióni
Ke na ’me edó, ti monaksiá mu ksegeló me paramíthia
kséris tha vgo ékso sto drómo na fonákso tin alíthia
O chrónos pu perná, thimós pu égine siníthia
to kséro pia kalá, óla ta ónira ksipná i alíthia
Gi’ aftó tha s’ agapó, i agápi ine aftó pu méni
óso ki an s’ arnithó, brostá sto víma mu i zoí se férni
De tha sto po, pos ksethoriázi to portreto su sto chróno
Agápi mu, imaste echmáloti ki adínami ston póno
O chrónos pu perná, thimós pu égine siníthia
to kséro pia kalá, óla ta ónira ksipná i alíthia
Gi’ aftó tha s’ agapó, i agápi ine aftó pu méni
óso ki an s’ arnithó, brostá sto víma mu i zoí se férni
|