Δε φταις εσύ,
μου το `χες πει απ’ την αρχή
πως είσ’ αέρας και βροχή,
πως χάνεσαι σαν αστραπή,
δεν φταις εσύ,
που σ’ έχω κάνει προσευχή,
καμιά μη νιώθεις ενοχή,
τι κι αν μου άνοιξες πληγή,
δεν φταις εσύ.
Φταίω εγώ, φταίω εγώ,
που νόμισα ότι μπορώ
μια μέρα να σ’ αλλάξω,
φταίω εγώ, φταίω εγώ,
που νόμισα ότι μπορώ
καινούργιο άνθρωπο να φτιάξω.
Δε φταις εσύ,
μου το `χες πει απ’ την αρχή
πως είναι η ζωή μικρή,
πολύ σκληρή, πολύ πικρή,
δεν φταις εσύ,
που ζεις την κάθε σου στιγμή
σαν τελευταία σου στιγμή,
σαν τελευταία διαδρομή,
δεν φταις εσύ.
Φταίω εγώ, φταίω εγώ,
που νόμισα ότι μπορώ
μια μέρα να σ’ αλλάξω,
φταίω εγώ, φταίω εγώ,
που νόμισα ότι μπορώ
καινούργιο άνθρωπο να φτιάξω.
Δε φταις εσύ,
μου το `χες πει απ’ την αρχή
πως είναι η ζωή μικρή,
πολύ σκληρή, πολύ πικρή,
δεν φταις εσύ.
|
De ftes esí,
mu to `ches pi ap’ tin archí
pos is’ aéras ke vrochí,
pos chánese san astrapí,
den ftes esí,
pu s’ écho káni prosefchí,
kamiá mi nióthis enochí,
ti ki an mu ánikses pligí,
den ftes esí.
Fteo egó, fteo egó,
pu nómisa óti boró
mia méra na s’ allákso,
fteo egó, fteo egó,
pu nómisa óti boró
kenurgio ánthropo na ftiákso.
De ftes esí,
mu to `ches pi ap’ tin archí
pos ine i zoí mikrí,
polí sklirí, polí pikrí,
den ftes esí,
pu zis tin káthe su stigmí
san teleftea su stigmí,
san teleftea diadromí,
den ftes esí.
Fteo egó, fteo egó,
pu nómisa óti boró
mia méra na s’ allákso,
fteo egó, fteo egó,
pu nómisa óti boró
kenurgio ánthropo na ftiákso.
De ftes esí,
mu to `ches pi ap’ tin archí
pos ine i zoí mikrí,
polí sklirí, polí pikrí,
den ftes esí.
|