|
Αχ και να γινόμουν δάκρυ
στων ματιών σου κάποια άκρη
κι όταν κλαις εγώ με χάδια
να σου τραγουδώ τα βράδια.
Αχ και να ‘μουνα αηδόνι
να μη νιώθεις, φως μου, μόνη.
Στο δεντρί σου να πατάω
και για μας να κελαηδάω.
Αχ, μικρή μου πεταλούδα,
του κορμιού σου τα βελούδα
να μπορούσα να φιλήσω,
στην καρδιά μου να σε κλείσω.
Αχ αχ αχ, τι σου χρωστάω
αχ αχ αχ να σ’ αγαπάω;
Πάρ’ τη λύπη μου και ρίξ’ τη μέσα στο γιαλό.
Αχ αχ αχ, τι σου χρωστάω
αχ αχ αχ να σ’ αγαπάω;
Έλα στα κρυφά τη νύχτα λίγο να σε δω.
Αχ και να ‘μουν βοτσαλάκι
στο δικό σου το νησάκι,
στο ένα χέρι να με κλείνεις
που νερό τη μέρα πίνεις.
Αχ και να γινόμουν ήλιος
στα μαλλιά σου πάνω φίλος,
ένα άσπρο λουλουδάκι
της ψυχούλας μου μεράκι.
|
Ach ke na ginómun dákri
ston matión su kápia ákri
ki ótan kles egó me chádia
na su tragudó ta vrádia.
Ach ke na ‘muna aidóni
na mi nióthis, fos mu, móni.
Sto dentrí su na patáo
ke gia mas na kelaidáo.
Ach, mikrí mu petaluda,
tu kormiu su ta veluda
na borusa na filíso,
stin kardiá mu na se kliso.
Ach ach ach, ti su chrostáo
ach ach ach na s’ agapáo;
Pár’ ti lípi mu ke ríks’ ti mésa sto gialó.
Ach ach ach, ti su chrostáo
ach ach ach na s’ agapáo;
Έla sta krifá ti níchta lígo na se do.
Ach ke na ‘mun votsaláki
sto dikó su to nisáki,
sto éna chéri na me klinis
pu neró ti méra pínis.
Ach ke na ginómun ílios
sta malliá su páno fílos,
éna áspro luludáki
tis psichulas mu meráki.
|
