|
Τι κι αν είσαι
μια σκιά που τη στολίζει η βέρα
που γι’ αντάλλαγμα στον ήλιο και τη μέρα
σε πάντρεψε με τη βροχή.
Τι κι αν είσαι
μια φωτιά σε ωκεανών τα βάθη
που φυλάκισαν της μοίρας σου τα λάθη
σ’ αυτήν την άχρωμη σιωπή.
Είσαι…είσαι…
Το χαμόγελο που βλέπει η νύχτα
κι αραιώνει το πυκνό της το σκοτάδι
κι ερωτεύεται τη μέρα, την αφήνει
να μπει μέσα της και να τη διαλύσει
με του έρωτα τ’ αντάμωμα να στείλει
την αυγή και στα δικά σου χείλη.
Τι κι αν είσαι
μια υπέροχη μικρή κουκκίδα
που διψάει για κεραυνό και καταιγίδα
για να γεμίσει από ζωή.
Τι κι αν είσαι
ένα όνειρο που δεν τελειώνει
ζει ανάμεσα στη φλόγα και το χιόνι
για να πεθάνει το πρωί.
|
Ti ki an ise
mia skiá pu ti stolízi i véra
pu gi’ antállagma ston ílio ke ti méra
se pántrepse me ti vrochí.
Ti ki an ise
mia fotiá se okeanón ta váthi
pu filákisan tis miras su ta láthi
s’ aftín tin áchromi siopí.
Ise…ise…
To chamógelo pu vlépi i níchta
ki areóni to piknó tis to skotádi
ki erotevete ti méra, tin afíni
na bi mésa tis ke na ti dialísi
me tu érota t’ antámoma na stili
tin avgí ke sta diká su chili.
Ti ki an ise
mia ipérochi mikrí kukkída
pu dipsái gia keravnó ke kategida
gia na gemísi apó zoí.
Ti ki an ise
éna óniro pu den telióni
zi anámesa sti flóga ke to chióni
gia na petháni to pri.
|
