Βάλε μου κάτι να πιω,
δώσ’ μου φωτιά ν’ ανάψω τσιγάρο,
να σκεφτώ ποιο δρόμο να πάρω.
Δώσε μου λίγο καιρό,
ίσως μπορεί η καρδιά σου ν’ αλλάξει,
όταν δεις έναν άνδρα να κλάψει.
Την ντροπή, την ντροπή,
ποιος κοιτάει την ντροπή, όταν βλέπει
πως χάνει μια αγάπη που θα τον πεθάνει;
Πες μου δυο λόγια κι εσύ,
κοίτα με πάλι σαν πρώτα στα μάτια,
μη με κάνεις απόψε κομμάτια.
Έστω κι αν δε μ’ αγαπάς,
ένα φιλί σού ζητάω ακόμα
μέσα στο πικραμένο μου στόμα.
Την ντροπή, την ντροπή,
ποιος κοιτάει την ντροπή, όταν βλέπει
πως χάνει μια αγάπη που θα τον πεθάνει;
|
Oále mu káti na pio,
dós’ mu fotiá n’ anápso tsigáro,
na skeftó pio drómo na páro.
Dóse mu lígo keró,
ísos bori i kardiá su n’ alláksi,
ótan dis énan ándra na klápsi.
Tin ntropí, tin ntropí,
pios kitái tin ntropí, ótan vlépi
pos cháni mia agápi pu tha ton petháni;
Pes mu dio lógia ki esí,
kita me páli san próta sta mátia,
mi me kánis apópse kommátia.
Έsto ki an de m’ agapás,
éna filí su zitáo akóma
mésa sto pikraméno mu stóma.
Tin ntropí, tin ntropí,
pios kitái tin ntropí, ótan vlépi
pos cháni mia agápi pu tha ton petháni;
|