Μια θάλασσα η βόλτα μας, στα κύματα να παίξεις
κι αλίμονο στους ξέμπαρκους που μείναν στη στεριά.
Μονάχα την αρμύρα της να πας να τη γυρέψεις
φουρτούνα και απανεμιά, μια άγρια ομορφιά.
Όμορφος κόσμος μάτια μου
μα το σεργιάνι λίγο.
Ένα τραγούδι παιδικό
που γίνεται καημός.
Τα μάτια πριν χορτάσουνε
πρέπει να ξαναφύγω
καλή αντάμωση λοιπόν
στων αστεριών το φως.
Όταν κοιμάται ο Θεός κι ο διάβολος ξεχνάει
σε βάρδια δίχως πλευρικά, μια νύχτα σκοτεινή,
μεθά ο χρόνος και γελά κι άλλο δεν προχωράει.
Βάλε φωτιά στα ρούχα σου και κέρνα μας κρασί.
|
Mia thálassa i vólta mas, sta kímata na peksis
ki alímono stus ksébarkus pu minan sti steriá.
Monácha tin armíra tis na pas na ti girépsis
furtuna ke apanemiá, mia ágria omorfiá.
Όmorfos kósmos mátia mu
ma to sergiáni lígo.
Έna tragudi pedikó
pu ginete kaimós.
Ta mátia prin chortásune
prépi na ksanafígo
kalí antámosi lipón
ston asterión to fos.
Όtan kimáte o Theós ki o diávolos ksechnái
se várdia díchos plevriká, mia níchta skotiní,
methá o chrónos ke gelá ki állo den prochorái.
Oále fotiá sta rucha su ke kérna mas krasí.
|