Καπνίζω τα τσιγάρα μου
και παίζω στην κιθάρα μου
τραγούδια για φευγάτους και για μένα
Κι εσύ δίχως ταυτότητα
στης νύχτας την συχνότητα
να ψάχνεις τη ζωή σου στα χαμένα
Αχ πόσο βαριέμαι
να σ’ αγαπάω με τον τρόπο
που σ’ αρέσει
Αχ πόσο βαριέμαι,
εγώ δε δέχομαι τους όρους
σε μια σχέση
Αχ πόσο βαριέμαι
να είμαι αυτός που πάντα
θέλουνε οι άλλοι
Αχ πόσο βαριέμαι
να ζω μ’ αυτά
που μου ’χουν επιβάλει
Με παίρνουνε οι δρόμοι μου,
οι άγραφοι οι νόμοι μου,
πριν γίνω στο κορμί σου άδεια πόλη
Κι εσύ δίνεις παράσταση
σε λάθος επανάσταση,
για σένα δεν υπάρχουν άλλοι ρόλοι
Αχ πόσο βαριέμαι
να σ’ αγαπάω με τον τρόπο
που σ’ αρέσει
Αχ πόσο βαριέμαι,
εγώ δε δέχομαι τους όρους
σε μια σχέση
Αχ πόσο βαριέμαι
να είμαι αυτός που πάντα
θέλουνε οι άλλοι
Αχ πόσο βαριέμαι
να ζω μ’ αυτά
που μου ’χουν επιβάλει
|
Kapnízo ta tsigára mu
ke pezo stin kithára mu
tragudia gia fevgátus ke gia ména
Ki esí díchos taftótita
stis níchtas tin sichnótita
na psáchnis ti zoí su sta chaména
Ach póso variéme
na s’ agapáo me ton trópo
pu s’ arési
Ach póso variéme,
egó de déchome tus órus
se mia schési
Ach póso variéme
na ime aftós pu pánta
thélune i álli
Ach póso variéme
na zo m’ aftá
pu mu ’chun epiváli
Me pernune i drómi mu,
i ágrafi i nómi mu,
prin gino sto kormí su ádia póli
Ki esí dínis parástasi
se láthos epanástasi,
gia séna den ipárchun álli róli
Ach póso variéme
na s’ agapáo me ton trópo
pu s’ arési
Ach póso variéme,
egó de déchome tus órus
se mia schési
Ach póso variéme
na ime aftós pu pánta
thélune i álli
Ach póso variéme
na zo m’ aftá
pu mu ’chun epiváli
|