Στα παλιά στα πεταμένα
και στη στάχτη απ’ τη φωτιά
πέταξα τα περασμένα
κι είπα δε με νοιάζει πια
Βάσανα γλυκά δεμένα
στης αγάπης την κλωστή
μες της λησμονιάς τα τρένα
νόμιζα είχαν ξεχαστεί
μα στου ονείρου μου την πόρτα
πρόβαλες χαράματα
και τα κλάματα με πνίγουν,
σαν τις μάνες που ανοίγουν
των παιδιών τα γράμματα…
Τα παλιά τα έχω θάψει
κι έχτισα μια εκκλησιά
το κεράκι σου έχει κάψει
μα η καρδούλα μου χτυπά
Βάσανα γλυκά δεμένα
στης αγάπης την κλωστή
μες της λησμονιάς τα τρένα
νόμιζα είχαν ξεχαστεί
μα στου ονείρου μου την πόρτα
πρόβαλες χαράματα
και τα κλάματα με πνίγουν,
σαν τις μάνες που ανοίγουν
των παιδιών τα γράμματα..
|
Sta paliá sta petaména
ke sti stáchti ap’ ti fotiá
pétaksa ta perasména
ki ipa de me niázi pia
Oásana gliká deména
stis agápis tin klostí
mes tis lismoniás ta tréna
nómiza ichan ksechasti
ma stu oniru mu tin pórta
próvales charámata
ke ta klámata me pnígun,
san tis mánes pu anigun
ton pedión ta grámmata…
Ta paliá ta écho thápsi
ki échtisa mia ekklisiá
to keráki su échi kápsi
ma i kardula mu chtipá
Oásana gliká deména
stis agápis tin klostí
mes tis lismoniás ta tréna
nómiza ichan ksechasti
ma stu oniru mu tin pórta
próvales charámata
ke ta klámata me pnígun,
san tis mánes pu anigun
ton pedión ta grámmata..
|