Βασίλεψες αστέρι μου,
βασίλεψε η πλάση.
Κι ο ήλιος, κουβάρι ολόμαυρο,
το φέγγος του έχει μάσει.
Κόσμος περνά και με σκουντά,
στρατός και με πατάει
κι εμέ το μάτι ουδέ γυρνά
ουδέ σε παρατάει.
Την άχνα απ’ την ανάσα σου
νιώθω στο μάγουλό μου,
αχ, κι ένα φως, μεγάλο φως
στο βάθος πλέει του δρόμου.
Τα μάτια μου σκουπίζει τα
μια φωτεινή παλάμη.
Αχ κι η λαλιά σου, γιόκα μου
στο σπλάχνο μου έχει δράμει.
Και να που ανασηκώθηκα,
το πόδι στέκει ακόμα.
Φως ιλαρό λεβέντη μου
μ’ ανέβασε απ’ το χώμα.
Σημαίες τώρα σε ντύσανε,
παιδί μου εσύ κοιμήσου.
Κι εγώ τραβώ στ’ αδέρφια σου
και παίρνω τη φωνή σου.
|
Oasílepses astéri mu,
vasílepse i plási.
Ki o ílios, kuvári olómavro,
to féngos tu échi mási.
Kósmos perná ke me skuntá,
stratós ke me patái
ki emé to máti udé girná
udé se paratái.
Tin áchna ap’ tin anása su
niótho sto máguló mu,
ach, ki éna fos, megálo fos
sto váthos pléi tu drómu.
Ta mátia mu skupízi ta
mia fotiní palámi.
Ach ki i laliá su, gióka mu
sto spláchno mu échi drámi.
Ke na pu anasikóthika,
to pódi stéki akóma.
Fos ilaró levénti mu
m’ anévase ap’ to chóma.
Simees tóra se ntísane,
pedí mu esí kimísu.
Ki egó travó st’ adérfia su
ke perno ti foní su.
|