|
Τρεις μήνες μόνος με κουρτίνες κλειστές
και πόρτα κλειδωμένη.
Μα δεν μπορώ το γιατί να θυμηθώ
που ζούμε χωρισμένοι.
Απόψε μέσα μου με καίει μόνο αυτό
το κάτι που μας δένει.
Κι αυτό το κάτι που όλα τα νικά
στην πόρτα σου με φέρνει.
Βγαίνουμε μωρό μου, βγαίνουμε
μέσ’ απ’ το τούνελ.
Βγαίνουμε μωρό μου, βγαίνουμε
έξω στο φως.
Ήσουνα πλάι μου μα πως να σε δω
κοιτούσα μακριά μου.
Από μικρός εκείνα κυνηγώ
που δεν είναι δικά μου.
Ήσουνα μέσα μου μα πως να σε βρω
φοβόμουν την σκιά μου.
Την πόρτα άνοιξε ειμ’ έτοιμος κι εγώ
ν’ ανοίξω τη δικιά μου.
Βγαίνουμε μωρό μου, βγαίνουμε
μέσ’ απ’ το τούνελ.
Βγαίνουμε μωρό μου, βγαίνουμε
έξω στο φως.
|
Tris mínes mónos me kurtínes klistés
ke pórta klidoméni.
Ma den boró to giatí na thimithó
pu zume chorisméni.
Apópse mésa mu me kei móno aftó
to káti pu mas déni.
Ki aftó to káti pu óla ta niká
stin pórta su me férni.
Ogenume moró mu, vgenume
més’ ap’ to tunel.
Ogenume moró mu, vgenume
ékso sto fos.
Ήsuna plái mu ma pos na se do
kitusa makriá mu.
Apó mikrós ekina kinigó
pu den ine diká mu.
Ήsuna mésa mu ma pos na se vro
fovómun tin skiá mu.
Tin pórta ánikse im’ étimos ki egó
n’ anikso ti dikiá mu.
Ogenume moró mu, vgenume
més’ ap’ to tunel.
Ogenume moró mu, vgenume
ékso sto fos.
|
