Σταλαγματιά από βροχή,
σαν μαχαιριά και σαν καρφί,
το κάθε δάκρυ μου
που κύλισε για σένα,
στο χώμα πάλι με πετάς,
τα καλοκαίρια τα κρατάς,
και τους χειμώνες σου
τους φόρτωσες σ’ εμένα.
Βήμα με βήμα, γίνομαι θύμα,
και δεν τ’ αξίζω,
καταδικάζεις και κομματιάζεις,
αυτά που χτίζω,
μέρα τη μέρα, κόκκινη σφαίρα,
και με τρυπάς,
δεν έχεις μάθει, σε τέτοια βάθη,
να κολυμπάς.
Έγινε ο κόσμος μου λυγμός,
το κάθε βήμα μου σεισμός,
κι έχω κυλήσει χαμηλά για να σε φτάσω,
δεν είμαι εγώ για ενοχές,
στις μεθυσμένες μας στιγμές,
θα δώσω τέλος και να δεις θα σε ξεχάσω.
Βήμα με βήμα, γίνομαι θύμα,
και δεν τ’ αξίζω,
καταδικάζεις και κομματιάζεις,
αυτά που χτίζω,
μέρα τη μέρα, κόκκινη σφαίρα,
και με τρυπάς,
δεν έχεις μάθει, σε τέτοια βάθη,
να κολυμπάς.
|
Stalagmatiá apó vrochí,
san macheriá ke san karfí,
to káthe dákri mu
pu kílise gia séna,
sto chóma páli me petás,
ta kalokeria ta kratás,
ke tus chimónes su
tus fórtoses s’ eména.
Oíma me víma, ginome thíma,
ke den t’ aksízo,
katadikázis ke kommatiázis,
aftá pu chtízo,
méra ti méra, kókkini sfera,
ke me tripás,
den échis máthi, se tétia váthi,
na kolibás.
Έgine o kósmos mu ligmós,
to káthe víma mu sismós,
ki écho kilísi chamilá gia na se ftáso,
den ime egó gia enochés,
stis methisménes mas stigmés,
tha dóso télos ke na dis tha se ksecháso.
Oíma me víma, ginome thíma,
ke den t’ aksízo,
katadikázis ke kommatiázis,
aftá pu chtízo,
méra ti méra, kókkini sfera,
ke me tripás,
den échis máthi, se tétia váthi,
na kolibás.
|