|
Η μέρα τρέμει στη γη που μένω
Χίλια σύννεφα κλαίνε
Δεν είσαι εδώ
Τον άδειο κόσμο
Κοιτάζω έξω
Όσο πίσω κι αν τρέξω
Δε θα σε βρω
Κάποτε ήσουν πληγωμένη
Βιαστικό πουλί του Νότου
Δεν μπορούσες να πετάξεις
Δεν μπορούσες να ξεχάσεις
Σ` ένα άδειο σπίτι
Σαν παραμύθι
Έχτισες στην καρδιά μου
Ζεστή φωλιά
Μα τώρα ξέρω τα παραμύθια
Τα νικάει η συνήθεια, η λησμονιά
Κάποτε ήσουν πληγωμένη
Βιαστικό πουλί του Νότου
Δεν μπορούσες να πετάξεις
Δεν μπορούσες να ξεχάσεις
Η μέρα τρέμει στη γη που μένω
Όλα μοιάζουν να λένε
Δεν είσαι εδώ
Καπνός και σκόνη
Δεν ανασαίνω
να το τέλος γραμμένο πια τι ζητώ
Κάποτε ήσουν πληγωμένη
Βιαστικό πουλί του νότου
Δεν μπορούσες να πετάξεις
Δεν μπορούσες να ξεχάσεις!
|
I méra trémi sti gi pu méno
Chília sínnefa klene
Den ise edó
Ton ádio kósmo
Kitázo ékso
Όso píso ki an trékso
De tha se vro
Kápote ísun pligoméni
Iastikó pulí tu Nótu
Den boruses na petáksis
Den boruses na ksechásis
S` éna ádio spíti
San paramíthi
Έchtises stin kardiá mu
Zestí foliá
Ma tóra kséro ta paramíthia
Ta nikái i siníthia, i lismoniá
Kápote ísun pligoméni
Iastikó pulí tu Nótu
Den boruses na petáksis
Den boruses na ksechásis
I méra trémi sti gi pu méno
Όla miázun na léne
Den ise edó
Kapnós ke skóni
Den anaseno
na to télos gramméno pia ti zitó
Kápote ísun pligoméni
Iastikó pulí tu nótu
Den boruses na petáksis
Den boruses na ksechásis!
|
