Βράδυ | Orádi

Τα παιδάκια που παίζουν στ’ ανοιξιάτικο δείλι
μια ιαχή μακρυσμένη
Τ’ αεράκι που λόγια με των ρόδων τα χείλη
ψιθυρίζει και μένει

Τ’ ανοιχτά παραθύρια που ανασαίνουν την ώρα,
η αδειανή κάμαρά μου
Ένα τρένο που θα ‘ρχεται από μια άγνωστη χώρα,
τα χαμένα όνειρά μου

Οι καμπάνες που σβήνουν, και το βράδυ που πέφτει
ολοένα στην πόλη,
στων ανθρώπων την όψη, στ’ ουρανού τον καθρέφτη,
στη ζωή μου τώρα όλη.

Ta pedákia pu pezun st’ aniksiátiko dili
mia iachí makrisméni
T’ aeráki pu lógia me ton ródon ta chili
psithirízi ke méni

T’ anichtá parathíria pu anasenun tin óra,
i adianí kámará mu
Έna tréno pu tha ‘rchete apó mia ágnosti chóra,
ta chaména ónirá mu

I kabánes pu svínun, ke to vrádi pu péfti
oloéna stin póli,
ston anthrópon tin ópsi, st’ uranu ton kathréfti,
sti zoí mu tóra óli.