Κόσμος βραδινός, φεγγάρι με φως
μια νύχτα του Αυγούστου.
Περπατώ αργά, σοκάκια μικρά
τριγύρω γιορτάζουν.
Θάλασσες φωτιά και φώτα θαμπά,
παρέες που γελάνε
κι ένας ουρανός μ’ αστέρια και φως
μια νύχτα του Αυγούστου.
Κι είναι η μορφή σου καράβι που φεύγει
Κι είσαι αέρας σε ξένο νησί
Κι είναι η φωνή σου τραγούδι που μένει
Κι εγώ ξανά τραγουδώ…
Γέλια και φωνές,
κουβέντες τρελές
και πάρτι στην άμμο.
Τραγούδια, μουσικές, αγάπες παλιές.
Τη σκέψη μου χάνω.
Κοιτάζω από ψηλά, τα σπίτια μικρά,
εικόνες ονείρου.
Κάπου εκεί μπορεί να είσαι κι εσύ
αυτό το βράδυ του Αυγούστου.
|
Kósmos vradinós, fengári me fos
mia níchta tu Avgustu.
Perpató argá, sokákia mikrá
trigiro giortázun.
Thálasses fotiá ke fóta thabá,
parées pu geláne
ki énas uranós m’ astéria ke fos
mia níchta tu Avgustu.
Ki ine i morfí su karávi pu fevgi
Ki ise aéras se kséno nisí
Ki ine i foní su tragudi pu méni
Ki egó ksaná tragudó…
Gelia ke fonés,
kuvéntes trelés
ke párti stin ámmo.
Tragudia, musikés, agápes paliés.
Ti sképsi mu cháno.
Kitázo apó psilá, ta spítia mikrá,
ikónes oniru.
Kápu eki bori na ise ki esí
aftó to vrádi tu Avgustu.
|