Βρέχει
Το νερό κυλάει ποτάμι
Βρέχει
Και το τρένο ξεκινά
Αχ να ‘ξερα αν κλαις πίσω απ’ το τζάμι
Κι εγώ κλαίω στο πλευρό του σταθμάρχη
Που μ’ ανάβει τσιγάρο χλωμός
Οι ανθρώποι μου λέει είναι βράχοι
Δεν τους ρίχνει ο πρώτος σεισμός
Θα ξεχάσεις μου λέει θα ξεχάσεις
Δεν κρατάει αιώνια ο καημός
Εδώ πέρα δεν είναι το τέρμα
Είμαι ένας μονάχα σταθμός
Φεύγεις
Ένας ξένος αύριο θα ‘σαι
Φεύγεις
Κι εγώ θέλω μοναχά
Αχ να ‘ξερα που φεύγεις αν λυπάσαι
Κι εγώ κλαίω στο πλευρό
|
Oréchi
To neró kilái potámi
Oréchi
Ke to tréno ksekiná
Ach na ‘ksera an kles píso ap’ to tzámi
Ki egó kleo sto plevró tu stathmárchi
Pu m’ anávi tsigáro chlomós
I anthrópi mu léi ine vráchi
Den tus ríchni o prótos sismós
Tha ksechásis mu léi tha ksechásis
Den kratái eónia o kaimós
Edó péra den ine to térma
Ime énas monácha stathmós
Fevgis
Έnas ksénos avrio tha ‘se
Fevgis
Ki egó thélo monachá
Ach na ‘ksera pu fevgis an lipáse
Ki egó kleo sto plevró
|