|
Πέρασαν μέρες χωρίς να στο πω
“Το σ’ αγαπώ δυο μόνο λέξεις…”
αγάπη μου, πως θα μ’ αντέξεις,
που `μαι παράξενο παιδί σκοτεινό.
Πέρασαν μέρες χωρίς να σε δω,
κι αν σε πεθύμησα δεν ξέρεις.
“Κοντά μου πάντα θα υποφέρεις..”,
σου το `χα πει ένα πρωί βροχερό.
Θα σβήσω το φως κι όσα δε σου ‘χω χαρίσει
σε ένα χάδι θα σου τα δώσω.
κι ύστερα πάλι θα σε προδώσω,
μες στου μυαλού μου το μαύρο βυθό.
Θα κλάψεις ξανά που μόνη θα μείνεις
κι εγώ πιο μόνος κι από μένα,
μες σε δωμάτια κλεισμένα,
το πρόσωπό σου θα ονειρευτώ,
γιατί μες στο όνειρο μόνο ζω.
Στα σοβαρά μη με παίρνεις ειν’ το μυαλό μου θολό
είναι και ο κόσμος μου αστείος.
Κι όταν με βαρεθείς τελείως
ψάξε αλλού να με βρεις όπως με θες.
Και εγώ που αγάπησα πάλι την ιδέα σου μόνο
και κάποιο στίχο που σου μοιάζει,
κοιτάζω έξω και χαράζει…
έγινε το αύριο πάλι χθες.
Θα σβήσω το φως κι όσα δε σου ‘χω χαρίσει
σε ένα χάδι θα σου τα δώσω.
κι ύστερα πάλι θα σε προδώσω,
μες στου μυαλού μου το μαύρο βυθό.
|
Pérasan méres chorís na sto po
“To s’ agapó dio móno léksis…”
agápi mu, pos tha m’ antéksis,
pu `me parákseno pedí skotinó.
Pérasan méres chorís na se do,
ki an se pethímisa den kséris.
“Kontá mu pánta tha ipoféris..”,
su to `cha pi éna pri vrocheró.
Tha svíso to fos ki ósa de su ‘cho charísi
se éna chádi tha su ta dóso.
ki ístera páli tha se prodóso,
mes stu mialu mu to mavro vithó.
Tha klápsis ksaná pu móni tha minis
ki egó pio mónos ki apó ména,
mes se domátia klisména,
to prósopó su tha onireftó,
giatí mes sto óniro móno zo.
Sta sovará mi me pernis in’ to mialó mu tholó
ine ke o kósmos mu astios.
Ki ótan me varethis telios
psákse allu na me vris ópos me thes.
Ke egó pu agápisa páli tin idéa su móno
ke kápio stícho pu su miázi,
kitázo ékso ke charázi…
égine to avrio páli chthes.
Tha svíso to fos ki ósa de su ‘cho charísi
se éna chádi tha su ta dóso.
ki ístera páli tha se prodóso,
mes stu mialu mu to mavro vithó.
|
