Κλάμα που μας δένεις
με τη μεγάλη θλίψη.
Χρόνια μας μαθαίνεις
τα βάθη και τα ύψη.
Κλάμα που δροσίζεις
τις λύπες και τα κέφια.
Χρόνια ξεχωρίζεις
τους ξένους απ’ τ’ αδέρφια.
Και ρωτάω πως γίνεται
το δάκρυ να μην πίνεται.
Και ρωτάω ποια μοίρα
του δίνει την αλμύρα.
Και ρωτάω πως γίνεται
σαν ποταμός να χύνεται.
Ποια λέξη το μαγεύει
και άξαφνα στερεύει;
Κλάμα μου μας δείχνεις
σε ποια χαρά χρωστάμε.
Στο γκρεμό μας ρίχνεις
και στάλα δεν κουνάμε.
Κλάμα που ανθίζεις
απ’ τα παλιά μας λάθη.
Πιο βαθιά βυθίζεις
στο στήθος μας τ’ αγκάθι.
Και ρωτάω πως γίνεται
το δάκρυ να μην πίνεται.
Και ρωτάω ποια μοίρα
του δίνει την αλμύρα.
Και ρωτάω πως γίνεται
σαν ποταμός να χύνεται.
Ποια λέξη το μαγεύει
και άξαφνα στερεύει;
|
Kláma pu mas dénis
me ti megáli thlípsi.
Chrónia mas mathenis
ta váthi ke ta ípsi.
Kláma pu drosízis
tis lípes ke ta kéfia.
Chrónia ksechorízis
tus ksénus ap’ t’ adérfia.
Ke rotáo pos ginete
to dákri na min pínete.
Ke rotáo pia mira
tu díni tin almíra.
Ke rotáo pos ginete
san potamós na chínete.
Pia léksi to magevi
ke áksafna sterevi;
Kláma mu mas dichnis
se pia chará chrostáme.
Sto gkremó mas ríchnis
ke stála den kunáme.
Kláma pu anthízis
ap’ ta paliá mas láthi.
Pio vathiá vithízis
sto stíthos mas t’ agkáthi.
Ke rotáo pos ginete
to dákri na min pínete.
Ke rotáo pia mira
tu díni tin almíra.
Ke rotáo pos ginete
san potamós na chínete.
Pia léksi to magevi
ke áksafna sterevi;
|